işler çığrından çıkmaya başladığında kullanılır. arkadaşa, düşmana, sözlükteki yazarlara, mevsimlere, bulanık sabahlara söylenir ki, genelde kimsenin kimseyi dinlediği yoktur; silkelenip de kendine gelen biri görülmez. yine de diyorum; silkelen de kendine gel!
