enteresan sözdür.
namus anlayışı da bireyin kendi namusu için geçerlidir. kendi namusum için ölürüm de öldürürüm de diyen insanın başkasının namusunu taciz etmesi ya da umursamaması enteresandır. Zaten bu namus söylemini hep bu tacize yatkın tipler kullanırlar.
silahı da namus olarak algılamak yukarıdaki örneğe benzeyen bir garipliktir.
Niye silah, niye namus?
pekcok acidan anlasilabilinecek bir sözdür. silah "insanlarin hepsinincok iyi, pek nezih varliklar oldugunu" kabul etmemiz halinde önemini yitirecektir, ancak biz de eger bu öngörüyü kabul edersek "gercekcilikten uzaklasmis" oluruz. silah´in namus olmasi durumunu belirleyen o silahin bulundugu cevredir. duruma görenamus ya da baska sey olur silah.
düsman belirliyse, yapacaklari asikarsa, herhalde ki silah cok da önemli bir aractir. ondan önce gene de diplomasi denenir, ama hitler´in ordusu wehrmacht´i da dünya´nin en önde gelen diplomatlarinin durduramamasi bu "insancil" yaklasimlar pesinde kosan arkadaslarimiza "tarihten" bir mesajdir. bazen silaha cok ihtiyac duyarsin ve o nokta da silah "gercekten namustur."
ancak kullanmamaya calismak silahlarin susuk kalmasi icin elden gelenin hic durmadan gerceklestirilmesi kesinlikle cok önemlidir. military, diplomacy´den sonra ki adimdir. gelgelelim, silah kullanman gerektiginde silahini "namusun gibi korumadigin icin yaninda degil" bulursan, o zaman senin isin bitiktir. bu da böyle tabii..
