aslen her kavga saçma sebeplerden çıktığı için, doğruluğunu tartışma zahmetine bile girmeyeceğim olaylar silsilesi. o kadar basit sebeplerle kalp kırıyoruz, kalp de yetmiyor kafa kırıyoruz. niye baktın tak, yan bastın tak, tak oğlu tak anasını satayım. bu kadar ucuz mu lan hayatımız. nedir? delikanlı oluruz. halbuki değil mi ki, muhatabımıza duymadığımız saygı aslında kendimize duymadığımız saygıdır. bir insanın kalbini saçma bir sebepten kıran insan onu kendine de layık görüyor demektir.
bugün iş yerinde asansöre bineceğim. -1. kattan geliyor asansör ben de sıfırdayım. asansörler 4 kişilik ama 5 kişi de alıyor. -1'den geldi asansör içinde 4 kişiyle. ben güler yüzümle girdim içeri. bir adam var sağımda "taşımayabilir" dedi. "bir şey olmaz" dedim ben de. kapattık kapıyı. asansör yavaşça hareketlendi. 1. katta durdu. solumdaki adama yol vermek için sağa yanaştım ben. meğersem hepsi inecekmiş. sağdaki adam zaten ben zemin katta binerken kıl olmuştu. "istersen bir müsaade et de inelim." dedi. ben de bilmediğim için böyle yaptım gibisinden "tamam" deyip indim asansörden. ama eleman halen suratıma bakarak çıkıyor asansörden. sabır ulan deyip kafamı çevirdim ama adam halen bakarak gidiyor kafayı yan çevirmiş. en son bir cık cık sesi duydum adamdan, nevrimin döndüğü andı o. olur olmaz zamanlarda bazen öfkemi kontrol edemiyorum. "ne diyorsun lan sen hala cık cık" diye bunun ensesinden yakaladım ama vurmadım. güdük bir şeydi zaten a.mına kodumun evladı. şaşırdı ilk başta ama sonra kabarma ihtiyacı hissetti boğazımdan tutmaya filan çalıştı. diğer 3 eleman da ayırdı filan. adam halen tosun paşa'daki küçük enişte gibi tutmayın beni filan bir şeyler diyor. sonra siktir edip kendi katıma çıktım ve lanet okudum. bu kadar gereksiz bir sebepten dolayı sinirlerimi bozmama değmediği gibi, bir insanla düşmanlık boyutuna varan bir ilişkiye sahip olmuştum. tek sebebi: asansörde yer verirken oluşan karışıklık.
