ülke insanının içine düşmekten kendisini alamadığı durumdur.
elbette her zaman değil. değişik yaşanmışlıklar bu hissi bünyede uyandırabilir. ama öncelikle paniğe kapılmamalı, bir yere oturmalı ve mevcut hissin geçmesi beklenmeli.
geçmediyse düşünmeli, şiir nedir? neden yazılır? sorularına mantıklı açıklamalar getirilmeye çalışılmalıdır.olmadı, gidip karnı doyurmalı, üstüne sigara yakmalı, olmadı soğuk bir şeyler içmeli. hala geçmediyse counter strike oynamalı en azından duygusal formdan atraksiyon kişiliğe geçiş sağlanmalıdır.
eğer tüm bunlar da mevcut hali değiştirmediyse, oturup şiir yazmalı ama kimseye okunmamalıdır. her aşık bünye şiir yazsaydı dünyanın hali nice olurdu diye düşünmeli, bu işin daimi bir yetenek olduğu fikrine bünye alıştırılmalı.
sadet; 150 kelimelik dağarcıkla şiir yazılmaz, yazılsa da kimse okumaz. okunsa da anlaşılmaz.
