bir çeşit cyborglaştırılmış minik bünyedir. okuduğu şiirin ne olduğu çok önemli değildir, yerli yersiz ses diklenmeleri ile coşku verdiğini sanır... bazen abartıp heyecan yaparlar, teklerler, ağlarlar ve gelişimlerini etkileyecek kırılmalar yaşarlar. ama gel sen bunu pedagojiden habersiz öküz öğretmenlere ve müfredata tıkıştırılan saçma sapan şiirlerin sahiplerine anlat bakalım.
agizlarina cok yakisan bir ifadeyle; birazda buyuklerini taklit ederek siiri sunma gayreti icinde olurlar. o an cok farkli bakarlar hayata, sair oldugunu sanirlar, kursuye cikarlar defalarca provasini yaptigi siiri sahnede unutuverirler... heyecan basar yuzleri kizarir ve devam ederler, hayalleriyle...
büyümüş de küçülmüş bir edası vardır. yutkunur, bağırır, sesi çatallaşır, okuduğundan bişey anlaşılmaz, kısacası berbattır aslında. ama o sizin çocuğunuzsa ne kadar kötü olduğu önemli değildir mutlu eder sizi.
bir sürü gözü üzerinde hisseden, ayakları ve sesi titreyerek şiiri okuyup öğretmeninden koca bir "aferin" almasına rağmen "okuyamadım işte, rezil oldum" die düşünen zavallı.
