an meselesidir. barmenlik yaptığım dönemlerde bi adam vardı 12 sene olmuş bırakalı ve adam her gün aklımdan çıkmıyor melet diyordu ben de her sigara yakmak istediğimde ona da uzatıyordum. böyle zipbo çakmağını bacağıma sürüp malborayı yakıyordum. içi gidiyordu ibnenin, uzatıyordum sigarayı buna '' al abi mavi bandrollü çok süper şerefsizim '' deyip ufffşştt diye derin bi nefes çekip bırakıyordum. halkalar yapıyordum dumandan. başladı sonra ibne, çok mutlu oldum. bi dal versene demeye başladı, yok dedim amk. bakkal orda.
uzun süre sigarayı bıraktıktan sonra yakılan ilk sigaranın tadını hiçbirşeyden almadım şu hayatta. bazen sırf o tadı alabilmek için sigarayı bırakası geliyo insanın.
sigarayı bırakan bir arkadaşım, kapitalist düzene alet olmamak, paketlenmiş her şeyi reddetmek amacıyla artık hiç içmediğini söylemişti. ben de şöyle demiştim: "sence tek başlama sebebi özentilik olan bir şeyi bırakmaya ideolojik bir anlam yüklemek saçma değil mi?" biraz küfür de karşıtırmış olabilirim tabi araya. gülmüştü o gün. sonra bir telefon konuşmasında "sen haklıydın, artık herhangi bir anlam yüklemiyorum" demişti.
sigaraya tek bir sebepten başlanır: özentilik. ve inanın bana tekrar başlayanların %90'nın da yine sebebi budur.
sigarayı bırakalı 2.5 sene olan yazarın aklından bir türlü çıkaramadığı düşüncedir.
ulan acaba geri başlasam mı? zaten içende ölüyor içmeyende... gibi düşünceler de devam ediyor...
2.5 sene de az değil...
birde ben kendimi biliyorum şimdi başlayınca nasılsa ne zamandır içmiyorum deyip abanacağım...
beni şu an tek tutan şey "annem çok üzülür"...
ne yapayım be sözlük?
