2 senedir sigara icmeyen birisi olarak yaziyorum.
evet, sigara ictigim dönemlere göre daha fazla üzülüyorum, daha fazla sinirleniyorum ve daha fazla gülüyor ve daha fazla mutluluk yasiyorum ama aklima sigara icmek gelmiyor. sigara icerek sadece vücudu degil, beyni ve duygulari da köreltip, doya doya yasayamiyoruz.
genelde kendimi mentollü sakiza veriyor, nefes aldikca rahatliyorum.
Üzülüyorum.
Sahiden olumsuz olarak değerlendirilen duyguları yaşamaktan çekinmemeyi öğrendim zaman içerisinde, rahat rahat üzülmeme izin veriyorum. Dikkatimi dağıtmak için herhangi bir şey yapmıyorum. Bazen bu üzüntü meyvesini vermeli artık deyip bir şeyler yazıyorum, onda da kendimi oyalayıp başka bir şeye odaklanmanın aksine duygularıma yoğunlaşıyorum. Hissettiğimiz kadar filmiz, öyküyüz. Hissizlik düşman başına.
