sürpriz sona sahip dennis lehane yapıtları arasında the drop ve mystic river ile birlikte gelen yapıt. tam " ha demek böyleymiş " dediğiniz anda beklemediğiniz bir final çıkar karşınıza. arne dahl ile birlikte bu işin ustalarından biri de bu yüzden lehane, güzel bir örneği de shutter island" dır.
sonu aslında havada kalmayan, sadece ufak detaylar ile çok güzel bağlanan, senaryosunun kesinlikle klişe olmadığı ancak hızlı ve dağınık bir şekilde devam ettirerek seyirciyi sürekli şaşırtmak istemesinden dolayı karmaşık olduğundan pek fazla haz uyandıramayan ancak gerek sonu ve gerek işleyişi çok çok iyi olan başyapıt filmlerindendir.
--spoiler--
bir canavar olarak yaşamak mı, yoksa iyi bir insan olarak ölmek mi?
filmin sonu sırf bu cümleyle dr sheehan'ın son lafıyla bağlanıyor zaten...
--spoiler--
rezalet ötesi film. başından beri izledim ve hiçbirşey anlamadım. ayrıca imdb de o puanı veren adamlar hepinizin amk. başından beri herşeyi anlamaya çalıştım fakat hiçbirşey anlamadım. filmin sonu güzel olur niyetiyle harcadığım vakte yazık. daha önce hiçbir filme bu kadar atarlanmadım. kısaca*.
Travmanın insanın beyninde nelere sebebiyet verdiğini gösteren bir film. Travmalar ister küçük olsun ister büyük, asla geçmez. "Yaralar insanı canavara dönüştürür ve sen yaralısın" en sevdiğim replikti.
Andrew'in acısını anlayabilmek çok zor belki ama yerinde olsam o acıyla o kadar bile yaşayamazdım sanırım. Doktorları devletin adamı olarak deney yapan kişiler olarak düşünmüştüm. aslında pek haksız sayılmam. Çünkü andrew o sigaranın son sigarası olduğunu biliyordu. Lobotomi ölümcül bir uygulama olmasa da beyin deneyleri için kullanılmayı kabul etmiş gibi bir hali vardı. c koğuşu tüyler ürperticiydi. Hala tedirginim. O mağaradaki kadın doktor sahnesi inandırıcıydı ama ne yiyip ne içiyordu diye düşünmeden edemedim. Bir çapanoğlu olduğu belliydi. Göl sahnesinde o trajediyi iliklerime kadar hissettim. Çok acıydı.
Hepimizin hayatında travmalar var. Psikolojimizi öyle veya böyle etkiliyor. Ama korkunç boyutta olanları kalıcı hasar bırakıyor maalesef. travmalar ruhun yaralanmasıdır ve bazı yaralar ölümcüldür.
bu gece rahat uyuyamayacağım sanırım. Çok gerildim, korktum ve üzüldüm.
