üstad topluluğu nevermore'un yeni albümü olan the obsidian conspiracy'nin en duygulu, aynı zamanda en gaz şarkılarından biri olmaya aday sanatsal şarkı. albümün tamamını dinleyince daha net bir şey söyleyebilirim ama bu haliyle bile bu 4 şarkılık single, benim ebemi sikti gençler!
edit: albümü edindim ve söyleyebilirim ki bu şarkı en sağlam şarkılarından biri. belki en iyisi belki değil ama iyi!
klasik nevermore mükemmelliği. jeff loomis'in şarkının girişindeki tatlı* solosu o kaddar güzel ki. şeker gibi adam vesselam. sonradan yıkıp geçiyor orası ayrı.
bu şarkıda 3:44 itibariyle vuku bulan bir bölüm vardır ki, offf, üstad warrel insanın bir tarafına koyar geçer afedersiniz orada, ondan sonra bir de jeff baba o hayvani sololarından biriyle üstüne bir daha koyar geçer. şarkı bitmeden yerlerden kalkmak mümkün olmaz. of ulan nevermore yaktın beni.
arthur lee'nin kırılgan, melankolik vokali ve flütün insanın içini eriten naif sesiyle, insanı yaklaşık üç dakikalığına astral bir yolculuğa çıkarabilen bir sanat eseri.
çok benzeri bir love şarkısı için (bkz: orange skies).
