özlediğim, hatta çok özlediğim okulumdur. o kapısından içinden küfrede küfrede girersin sabahları.. Littlebit Nergis'e, Asuman'a, tur-gay'a , Zeynep'e ve genç yaşta gelen şöhretiyle sabun köpüğü misali her an müdür yardımcılığına geçeceğine inandığım müdüremiz Arzu'ya yalandan günaydını çakarsın.. her an içinde bir kin bir nefret vardır bu okula karşı.. Niye çekmeköydesin ki sanki? ağız tadıyla okuldan kaçsak çok çok ana caddedeki kıraathanede çay içebilirdik herhalde diye diye her ders bu 4 müdür müavininin birinin kapısını çalarsın. "Hocam ben yine atıldım." diye.. günler birbirinden farksız geçer gider.. sonra bir de bakmışsın mezun oluyorsun.. sınav dibine dayanmış. bir anda anlıyorsun bütün o insanların abuk sabuk davranuşlarının sebeplerini.. hepsi birbirinden değerli, hepsi işinin ehli.. ama bir tanesi vardı ki asla unutulmayacak, hep hatırlanacak; 1 kere de olsa dersine girmek için pek çok şey göze alınacak.. Ne büyük bi adamdın sen be alaattin kılıç!
