herhalde karşılıksız aşkın farklı bir versiyonu. yaşamadım ancak zor olduğunu düşünüyorum.
düşünüyorum. sevdiğin insan yanında; değilse de çağırdığın zaman gelebiliyor, istediğin an elini tutabiliyorsun, istediğin an arayabiliyorsun, doya doya sesini dinleyebiliyorsun, saatlerce izleyebiliyorsun, istediğin an gözlerine bakma, gözlerine bakarak hüzülenebilme özgürlüğüne sahipsin. en mutlu anını onunla paylaşabilecek kadar zenginsin.
fakat olmuyor işte. yetmiyor. boş bakıyor onun gözleri. anlattığın şeylere yarım yamalak cevap veriyor hatta hiç vemiyor bile. sevmiyor seni işte. yanında olmasına tahammül edemediğin o boş konuşan arkadaşına yaptığın muameleyi yapıyor sana. ne önemi var ki? arkadaş ortamındaki piçin yaptığı espri senin en güzel anılarından daha komik geliyor ona. ona bile sana baktığından daha dolu bakıyor. neden yaşıyoruz? bizim burada ne işimiz var?
siz iki kişilik yaşaya durun, hayaller ve amaçlarla ileriye bakın sonra bir bakmışsınız ki en güzel yıllarınız kolayca, bir hiç uğruna değersizleştirilmiş olsun. sevmeyen sevgili için her şey basittir.
