sevdiği kişiden yeni ayrılmış ya da severken duyguları tamamen sömürülmüş kişilerin içinde bulunduğu durumdur. oysa ki ne güzeldir birini sevmek, değer vermek.
bir ilişki bitmiştir, kişi kendini toplamaya çalışır. ilk hafta ağlar, ikinci hafta "yeter bu kadar üzüntü" diyerek eğlenmeye çalışır, üçüncü hafta bunalıma girer ve ilk ayın sonunda arkadaşların da desteği ile kişi yeni arayışlara girer.
başlarda yapabileceğini sansa da kimle konuşsa hep "o"nu arar karşısındaki kişide ve kimseyle konuşamaz olur. kendisinden hoşlanan bir kişinin varlığını farkedince içini hala büyük bir alev topu gibi yakan aşkına saygısından uzak durur o kişilerden.
zordur birini sevmek, güvenmek... aylar, hatta yıllar alır. yeniden bu uğraşlara girmek yorar bireyi, uzak durur sevgiden... bazen, nadiren de olsa birisinden etkilendiğini farkederse yine kaçar. kaçar, çünkü sevgi kazanacak kadar da gücü yoktur. karşısındaki kişi bir şey hissetmiyorsa uğraşamaz, koşamaz peşinden.
sevmeye gücü olmamak demek ne sevdiğine ne sevebileceğine kavuşabilmektir, iki arada ağlamak ve uyumaktır sürekli. eskiyi hatırlayıp onun yaralarını kendi başına sarmaya çalışmak, yardım edeceklere izin vermemektir.
biten ilişkinin bıraktığı duygusal çöplüğü temizlemekle o kadar uğraşırsınızki yeni bir ilişki başlamak tekrardan temizlik yapmanız gerektiği anlamına geleceğinden insanın enerjisi kalmaz.
insan da ağaç gibi, sevgi meyvesi için zamana, özümsemeye, fedakarlığa ve daha bi çok şeye ihtiyacı var...en önemlisi de insanlığın en değerli meyvesi "sevgi"nin hoyrat ellerde zayi olmayıp hakedene ulaşmasına!
tüm bunlar olmadığında özsuyu çekiliyor insanın, kuruyuveriyor kalbinin dalları, kar yağıyor ve zaman ihtiyaç duyuyor yine yeniden yaşamın sevgi döngüsü için...
ama her seferinde daha ürkek...
*anlık aşık olup unutanlar sözümüzün kapsamı dahilinde değildir, anlamadığımız halden dem vurmayız vesselam...
