vardır öyle insanlar. kendinden başka hiçbir şeye değer vermeyen yahut değer veriyor olsa bile korkaklığı dolayısıyla kendini hayatın akışına bırakıp aşkı, sevgiyi, mutluluğu, huzuru ve bütün güzel ve "çirkin" duyguları ıskalayan insanlardır.
biz aşık olduğumuzda her şeyimiz tek bir şeyden ibaret olurdu. şimdilerde moda olan şey; insan olmamak. ha bir de insanlar artık aşka inanmıyor.
heyhat! ne menem bir devirdir bu. ne menem bir zaman! inançsızlıklar silsilesi içerisinde bir mucize bulma çabası ile geçti şu koca ömür. yine de taptuk emre dergahından kovulan bir yunus olamadık!
heyhat, hayat akıp gitti. biz yok olduk. yine de şu bedeni, bir bedenin uğruna harcayamadık.
hiç sevilmemiş insanlardır.. ne saçlarını okşayan anneleri ne ayakkabılarını bağlayan babaları ne de cennet bahçesi güzelliğinde bakan gözler olmuştur kendisine.. bilgisizlikleri bu yüzdendir..
