genelde, sağcı ve solcu kesimin karşılıklı yaptığı iştir.
burada herhangi bir görüşü savunmak değil amacım, zaten savunamam, yeterli birikimim olduğunu düşünmüyorum ve sözlük içindeki (bu keskin çizgili) görüşlerden birine mensup olduğumu düşünmüyorum.
yapılan şey şudur, karşıt fikre darbe vuracak, kendi fikrini savunacak bir kabiliyetin, yazarlık yeteneğin olmadığında, veya karşısındakini aşırı derecede küçümsediğinde(ki o da kabiliyetsizlikle doğru orantılıdır bence) yapılan eylem basittir; 'ya seninle ne uğraşıcam, salağın tekisin işte, öküzsün, malsın, i.nesin, or..pu çocuğusun......vs' şeklinde hakaretlerde bulunmaktır. oysa kendi fikrini yüceltmenin, karşı fikre karşı doğru dürüst, mantıklı açıklamalarla savunmanın erdemini bilmezler, bunu sadece bir örnekle anlatmak istiyorum, yeter herhalde; ben şu an başbakanımız olan kişiyi* hiç mi hiç sevmiyorum, şu an yaptıklarıyla, yapacaklarıyla, geçmişte yaptıklarıyla.... ama ben çıkıp da bu adam şerefsizdir gibi bir lafı ortaya atıp kaybolmuyorum, bu kişiyi sevmememin bir sebebi var kendime göre ve bunu doğru düzgün yollarla anlatmaya çalışıyorum, kimi zaman alaycı bir tavrım olsa da, asla hakaret etmiyorum. neden? çünkü bu insan her ne kadar benim fikirlerime ters düşse de, her ne kadar (benim fikrime göre) devlete zarar verse de, o mertebeye çıkmayı başarmış birisidir. şimdi dönelim başa, siz birisine hakaret ettiğinizde suçlu durumuna düşersiniz, demokratik bir ülkedeysek, herkes çıkar fikrini konuşur, karşıt fikirler saygı sınırlarında çatır çatır tartışılır, hakaret etmekse küçümsemektir. küçümsemek ise yanlıştır. birbirini düşman gören, fikirlerini paylaşamayanlara güzel bir sözü hatırlatmak istiyorum:
"düşmanınızı küçümsemeyiniz, düşmanınız da olsa onun bir insan olduğunu unutmayınız." (bkz: mevlana)
