hep inkar ettim. ama benim bu. "düzelir belki" diye umutsuzca bekledim. yakın zamanda pes ettim. ne kadar istemesem de askere gideceğim.
eğer kişinin maddi durumu iyi değilse kahreder. ama maddi durumu iyiyse zamanla iyi iş fırsatı çıkar. size de tavsiyem odur ki, ya kendi imkanlarınızı zorlayarak iş fırsatı kovalayın ya da -benim de tavsiyemdir- kendi işinizi kurun. imkanlarınızın ve çevrenizin zamanla genişlediğini göreceksiniz.
birçok insan işini iyi yapmadığı için hakettiği ve sevmediği bir işte çalışıyor. kimse çıkıp demiyor ki, ben bu işten daha fazlasını, başkalarından olmayan bu özelliklerimden dolayı hakediyorum.
eğitim seviyeme güvenirim ama çalıştığım firmadan başka firmalara x2 maaşla transfer olan arkadaşlarıma baktığımda bazı spesifik işlerde uzman/eksper olduklarını görüyorum. ben ise her işten biraz anlar kıvamında bir adam olarak kendimi görüyorum. o yüzden ben sevmediğim bir işte çalışıyorum diyemem. daha fazlasını haketmediğim için normal hisler beslediğim bir işte çalışıyorum diyebilirim.
Benimdir. Genel olarak insanlardan nefret eden bir insan, doktorluğu ne kadar sevebilir? Ben de o kadar seviyorum, belki de daha az. 2 gündür uyku uyumuyorum, evime, nişanlıma, yatağıma gidemiyorum.
Kim için peki, dışarıda şuursuzca birbirini ezmeye çalışan, iki kelimeyi bir araya getirmekten aciz, başkasını muayene ederken zıbam diye kapıyı bile çalmadan içeri girecek kadar çevresine saygısı olmayan insan müsvetteleri için. Bunlar iyileşsin diye uğraşırsın, geceni gündüzüne katarsın, elinden gelen herşeyi yaparsın ama gene gelir işler ters gidince seni linç etmeye kalkarlar, sanki içinde yaşamıyormuşsun gibi içten içe üzüntü...
Ailesinin durumu iyi olmayan ama dersleri iyi olan bir gencin kurtuluşu gibi baktım tıp fakültesine hep. Sevmeye çok çalıştım ama beceremedim. Dediğim gibi hayal peşinde koşmak uğruna yapılmış bir tercih değildi, kıçımı kurtarmak adına yapılan bir tercihtir. Temmuzda ailemi de kurunca ölene kadar yapmaya devam edicem, çoğu kişi şans diyor etrafımdaki ama ben onlara katılmıyorum, lanetin ta kendisi bence.
Benim yaptığım hataya düşmeyin genç arkadaşlar, koşun hayallerinizin peşinden, sürünecek olsanız dahi sürünürken mutlu olursunuz. Benim gibi 3 kuruş para için takmayın ateşten prangaları vücudunuza...
günlük mutsuzluktur, her gün mutsuzluktur. bunlar hep istediğimiz işi değil, bulabildiğimiz işi yapmaktan olur. geçen hafta günün ortasında işi bırakıp giderek ben kurtuldum. sizde bunu yapmalısınız çok keyifli.
her sabah işe giderken ayaklarınızın geri geri gitmesine sebep olacak, aynı zamanda çalıştığınız işte de başarı oranınızı düşürecek durumdur. nereden mi biliyorum? *
zordur, başına gelmeyen bilemez. en ızdıraplı işkencelerden biridir. birisine bir şey anlatmak, iki cümle konuşmak bile zulüm gibidir. bilirim bu duyguları yaşadım.
ama çok şükür ki 2 sene önce kurtuldum.
Hoş bir durum değildir. Gençler, hayat öyle bir noktaya geldi ki, artık ideal odaklı değil kazanç odaklı olmak gerekiyor. Sevmeden yaptığınız işin, kazancı sizi tatmin ediyorsa sallayın gitsin. sevdiğin bir işi yapıp, az kazanıp mağdur olmaktansa, diğeri daha evladır. Bana bakmayın olum, ben emekliyim benim mayışım var. Swh.
