nasıl kafam kıyak, nasıl da eve koşar adımlarla gidiyoruz. hatun kendi evinde ağırlayacaktı üstelik. deplasmanda oynarken genelde stres yaşanırken ben de bildiğin para üstünü fazla almış müşteri gibi seviniyorum. masraf yok daha ne olsun diyorum içimden. sevincim yüzüme vuruyor, hatuna pokerde flush royal yakalamış gibi bakıyorum.
+porsuk, çok mu heyecanlısın gözlerinin içi parlıyor.
-dolardır o.
+efendim?
-sevinçten diyorum, gözlerim doluyor.
binaya girmeden, asansöre binip önsevişmenin girizgahını orada yaparım diyorum ama hatunun giriş katta oturmasıyla bu fantezim başlamadan sona eriyor...
eve hışımla giriyorum, kardeşinin intikamını alan cüneyt arkın gibi saldırıyorum adeta.
tam soyunmaya başlar iken evde yalnız olmadığımızı farkediyorum; evin kedisi ile göz göze geliyoruz. yapma evladım yapma yavrucum diye bakıyor resmen.
+ya şunu dışarı salsana, dikkatim dağılıyor.
-aman boşver gel sen gel!
+ama böyle yaparsan gelmeyi bırak yola çıkamam ben, çıkar şunu allasen ya...
-öff tamam tamam.
kediyi dışarıya salıyor, oh be rahatladım derken gözüm pencere ilişiyor. kedi bu sefer piliç çevirme yapan fırına kemal sunal gibi her an ekmek banacakmış gibi bakıyor.
artık iyiden iyiye hevesim kaçıyor, kaçan heves bir takım yerlerimin sönmesiyle son buluyor. hatun da bunu anladığı için kalkıp gidiyor. ben de üzerimi giyinip çıkıyorum evden. tam o ara çıkarken kedi ile kapıda karşılaşıyoruz, sinirimden tekmeyi sallıyorum hayvana. hayvan havaya uçmuş roket takımı gibi gözden kayboluyor.
o günden sonra instragramda kedisiyle poz vermiş hatunları takip etmeyi bırakıyorum zaten.
sonra da vay efendim niye hayvansever değiliz, hayvan hayvan değil ahlak zabıtası köpeoğlusu...
