bu kişiler gündüz gülen eğlenen insanlarken geceleri yalnız kalınca melankolizmin gözüne gözüne vururlar. ruhları keskin jiletli tellerde parçalanır. sevdiğinden bu bile ona haz verir. *
Ulan böyle şeyler niye hep yalnızken yakalar ki insanı. Niye insan sevdiği kadar sevilmez. Niye hiç sevip de mutlu olan olmaz şu hayatta. Lan bir kadının gidişi 2 yıl sonra bile nasıl bu kadar koyar insana. Nasıl bu kadar yakar. Neden göz başka kimseyi görmez niye kalp sevişi, öpüşü yalan olan bir insanı hala bu kadar arzular. içmeye çağıracak bir dost bile yok ki, kafa dağılsın.
Neşet baba diyor ya,
Hayale aldandım, boşuna yandım. Seni ilelebet benimsin sandım...
