çok sevdiğim ve yakından tanımaktan mutlu olduğum bir arkadaşımın ilişkisinde yaşadıklarından sonra düşündüğümdür.
yaşananlara gelince;
kız üniversite öğrencisi, erkek ise rütbeli bir asker.
erkek, zamanında yaşadığı ailevi sorunlardan ve başarısız geçen bir ilişkiden de kaynaklı olarak kızlara karşı güvensiz ve evliliğe de oldukça mesafeli.
kız ise evlenebileceği erkek olarak sadece bu erkeği düşünüyor ve bunu takıntı haline getirmiş.
erkek, kızı bir iki defa aldatmış lakin kız bundan haberdar olunca özür dileyip ilişkiye kaldığı yerden devam etme yüzsüzlüğünü göstermiş.
kız, erkeği her haliyle kabul ettiğini beyan ederken bu beyanın altında yatan sebebin bozulan bekaretinin olduğunu ima dahi etmiyor.
erkek, kızın kendisine muhtaç olduğunun farkında ve kızı sürekli oyalamakta.
kız, kendisine yapılan telkinlere ve uyarılara rağmen erkekten vazgeçmemekte, gözünün ondan başkasını görmediğini söylemekte.
erkek, kızı kendisinden soğutmak için bir başka kızı kullanmaktan dahi çekinmezken, kız kendisine yapılanları görmekten aciz bir tavır sergilemekte.
kız, yapılan telkinlerin ve onca uyarıların sonucunda erkekten ayrılmaya karar veriyor ve bunu uygulamaya koyuyor. aradan geçen 3 ay sonunda erkekten gelen bir mesajla ilişkisine kaldığı yerden devam etme kararı alıyor.
erkek, kızı evlilik vaadiyle ilişkiye çağırırken kız bunun erkeğin yaşadığı gelgitlerin sonucu olduğunu görememekte.
sonunda kız ve erkek nihai olarak ayrılıyorlar. gece yapılan mesajlaşmaları saymazsak.
evet farkındayım, kızı mal olarak görüyorsunuz, bırakıp gitsin diyorsunuz ama olmuyor, olamıyor nedense.
velhasılı kelam, kız bunalıma girip, yaşadıklarını kaldıramaz hale gelince birine anlatma ihtiyacı hasıl oluyor. bu ihtiyacını da bendeniz üzerinde gerçekleştiriyor.
yukarıda özeti geçilen olayların tamamını burada anlatmayı isterdim fakat özetini okuyunca bile sıkılıyor insan.
sonuç olarak, sevince insan kör oluyormuş ama mallık da promosyon olarak geliyormuş.
olunur. ama şöyle ki, sevdigin kişiden, görmek istediğin gibi gördüğün gerçeklerden başka birsey gorulmez. taa ki yediğin bir kazığa istinaden gözlerin açılana dek. o zaman da bakarsın gözlerin görmesine değecek ne bir dost, ne bir iş, ne bir tutunacak dal birakmışsın kendine hayatında.
