Aşkın şarabından tadamamak demektir. Birini seversin ama o seni sevmez. Sevdigindeyse bir gun bitebilecegi gercegi vardir. O gercek sizi caresiz duruma sokar.
nilüfer'in bir şarkısı var,erkekler ağlamaz,orda der ki;
çok özlemek ve sevilmediğini bilmek, sonu gelmez acılarınla beraber.
özlediğim kimse yok,beni sevmesini isteyip de sevmeyen de kimse yok. yalnızca, bu sevilmemek o kadar acı ki. dünya sevgi üzerine kuruluyken, kimsenin seni sevmemesi, özlememesi, yüzünü ellerinin arasına alıp sevmemesi. sevgi açlığı diye bir şey var bence. deli gibi sevmek isteği diye bir şey var. yoksa hayat çok yavan ve anlamsız. metalarla yaşamak bana yaşadığımı hissettirmiyor.
fotoğrafına bakıp da sen ne kadar güzelsin dediğin, uyurken kaşını gözünü izlediğin insan tarafından sevilmemek ama başkaları etrafında pervane dönerken zerre gözün görmemesi, kaderin sana bak neler yapıyorum demesi bence. neden mutlak sevgi olmuyor? hiç kimseye içim titremez derken, neden titretenin başında kavak yellerı varken, baskasını görmez gözümüz.sevilmemek insanı o kadar yaralayan, o kadar acıtan bir şey ki, sen beni sevme ama benim sevmemi de engelleme noktasına getirir insanı, öyle çıkarsız, öyle beklentisiz.
adama en çok koyan şey sevilmemek değil. Zaten gerçekten sevmişse bi karşılık beklemez. Adama koyan asıl şey kendisini sevmesi için o kadar fedakarlık yapıp kendinden çok karşı tarafı düşünürken, sevilen kişinin kendisini sikine takmayan bi zibidinin peşinden köpek gibi koşmasıdır. Bana asıl koyan buydu.
başka dert mi kalmadı diye sormak isterim. seni bu dünyada adam gibi seven bi anan olur bir de baban (gerçi babalar pek belli etmez sevdiklerini) diğerlerinin bas kıçına defolsun gitsin. yoksa ileri de kıçına basılan sen olursun, tecrübeyle sabittir. asıl garip olan ise insan böyle gereksiz duyguları kafasına takmasıdır, kimse kimseyi sevmek zorunda değil ki. hayattan zevk almaya, hayatın güzelliklerini yaşamayı öğrenmeli insanoğlu. dışarıda adamın eli yok kolu yok ve tekerlekli sandalyeye mahkum o bile pes etmemiş hayatının zevkine varıyor.
