insanın pamuk şekere dönmesini sağlayan durum.
Tam anlamıyla istendiğimi, kabul gördüğümü, neye benzediğimin öneminin olmadığını bir kere hissettim hayatımda. Sırf o kabulleniş için birini hayatımın merkezine koyabilirdim ama oturmayan bir şeyler vardı. Beni kabullenmiş ama anlamadan, aslında bana çok da kafa yormadan yapmış bunu. Bunu fark ettiğimde özel bir değerim yokmuş gibi hissetmiştim. Sağolsun iki uç noktayı da yaşattı bana.
Aile ve arkadaşlarda her zaman hissedemiyorsun bu duyguyu. Belki kafamda "yok lan ne sevecek seni. Seviyor mudur? beni mi? Cidden mi? aaa" inanamayışlarımı onların sevgilerinden daha çok duyduğum içindir.
Kimsenin sevgisine güvenememe problemi insanı sürekli tetikte bekletiyor. Yorucu.
sevmekten bile güzel duygu. sevince, sevildiğinden emin olamamaktan değil ama. seven insan sevildiğinden de emin olabilir. bu yüzden sevilmek daha ön plana çıkar her türlü.
Sevmek çok güzel bir duygudur. Hissetmektir, inanmaktır, hayatı akışla yaşamaktır. Hatta bence hayatın amacıdır yada çözümü.
Ama sevip sevip de agzinizin payını almışsanız sevilmek dinlenmek gibi bir şey. Işte o zaman sevilmek sevmekten daha kıymetli sanırım. Gerçekse tabi ki.
