tek başına yalnız olmanın ötesindeki ilk duraktır. her şeyin ötesinde salınan bir hiçlikte süzülmektir. günler kendi içinde geçer, neyi beklediğini bilmediğin dakikalarla yüklerini götürmektir yaptığın en belirgin şey. gözlerini kısıp karanlığa savurduğun hayallerin seninle değildir. duyduklarındır sadece sevilmekle ilgili bildiğin, gözlerin en içinde bir bakış almamıştır bedeninle ruhunu, savurmamıştır düş denizine. çizdiğin resim en'lerin resmidir, en büyük resmidir içinden geçenlerin. bir nefesti ya hani hayat, ve koşmaktı durana kadar; gömülmekti bakılan her karesine içinde olduğun resimlerin.
avuntuların geçersizliğiyle gereksizliği belirsizlikler oluşturmakta,
boşvermişliğin en ücrası en bilinmeyen olmuş...
gerek var mı?
uzakta mı o kadar da sevginin içinde yok olmak, kaybolmak?
bir sevmek, bir daha sevmek... vazgeçmek, sonra uzaklaşmak, düşünmemek, sonra alışmak...
ve değişmek...
bir daha sevilmeyi kendinde görmek, ama sevilirken yalnız olmak...
tek bildiğim sevilirken yalnız olmak.
