yok amk malesef yok. başkaları gelir geçer aylar yıllar gelir geçer. fakat bir anda beyinin sana hoş bir süpriz yapar ve kalbinde bu süprizi karşılıksız bırakmaz.
edit: biz buna halk arasında antidepresan diyoruz. her ne kadar tavsiye etmesem de ilk zamanlar için çok iyi olabiliyor. 7/24 uyuduğunuz için ya da uyanık olduğunuz ender zamanlarda yüzünüzde aptal bir sırıtmayla dolaştığınız için öyle gibi hissediyorsunuz ve mutlu oluyorsunuz. sonra tekrar uyuyorsunuz. bir bakmışsınız ki aklınıza gelmiyor. böylece unutmuş oluyorsunuz. tabi bunların teoride kaldığını söylemeden de geçmek istemiyorum.
öyle bir yol yoktur azizim. unutamazsın. içinde, hep bir yerlerde kalır. farkına bile varmadan aylar sonra adını anarsın. bir bakarsın ki, gittiği günde kalmışsın sen, o aylar öncesinde. için yanar önce, sonra kalbin sıkışır. anlarsın ki, unutamıyorsun, unutamayacaksın. zaman falan da değildir ilacı. eğer gerçekten sevdiysen, unutamazsın. aylar sonra bir yerde karşılaşınca yine başa dönersin. yine acılar yine anılar.. zordur azizim. gidişini bilmek ama kabullenememek. bir zamanlar birlikte arşınladığınız yolları şimdilerde bir başkasıyla gezip dolaştığını bilmek, onun elini tutması, en kötüsü de bir zamanlar sana söylediklerini şimdi ona söylemesi, senden duyduklarını ondan duyması.. zor be arkadaş, ama hayat devam ediyormuş, öyle derler. söyleyin bana lütfen, hayat ne kadar devam ediyor? onsuz ne kadar tam herşey? o gittiği günde kalan birisiyim ben de evet. zor mu bu peki? zor evet! imkansız mı peki? tabiki hayır! unutursun belki, ya da belki unuttuğunu sanar kendini avutursun. o acıyı çekersin sonuçta. ama unutamazsın onu bil! sadece unutttuğuna onsuz da nefes aldığına kendini ikna edersin. zaten hayatı da böyle tanımlarsın ya artık; nefes alıyoruz ya çok şükür.. artık mutluluk, onun elini tutmak, sarılmak, öpmek, zamanını onunla birlikte geçirmek değildir yaşamak. yaşamak, artık sadece nefes almaktır, unuttuğunu zannederek..
