ne yıla bakar, ne duyguya yaşanılan ufak bir an'a ve aslında sevilen kişinin melek olmadığının farkına varma eşiğidir. artık resimlerine, yazdıklarına hatta kendi yazdıklarınıza bakınca ne yazmışım diye düşünüyorsan o saçma muhabbete gülmek yerine saf saf ne olduğunu anlamaya çalışıyorsan çok yaklaşmıştırsın ama bu eşikte bayaa zaman alabilir.
Sevdiğiniz insanın sizi önemsemediğini ve kaybetme korkusunu yitirdiğini fark ettiğiniz anda mantığınızı devreye soktuğunuz ve karar verdiğiniz zamandır.
Gerçekten seven biri emek verir, bekler, sabreder, bitmemesi için elinden geleni yapar. Ama onun da bir insan olduğunu unutmamak gerek. Çok ince bir tel kalır ondan geriye. Çünkü yıpranmıştır artık. işte o yıpranma eşiğindeyse artık bir şey yapamaz hale gelir. Bırakır her şeyi elinden kayıp gider sevgisi aşkı.. O saatten sonra yalvarsan da nafile ağlayıp feryat etsen de...
●Aşk dolu yazılarıma meyletmediğine şahit olduğum zaman
●En kötü dönemimde beni uzunca bir süre yalnız bıraktığı zaman
●Kendisi en zor dönemimde beni yalnız bıraktığı halde (ki ben her gün yine de sevgi dolu şekilde 'beni çok yalnız bırakıyorsun diye sitem etsem de umursamadı) "senin beni iyi etme gibi bir niyetin yok" dediğimde 'ben de sen gibiydim sen umursadın mı, sen de bensiz atlatmaya alış' diyerek beni yine kendi başıma bıraktığı zaman
●Aramız kötü iken ben onun gelmesini beklediğimde ama o gelmediğinde, kendisi düşünüp de gelmediği halde ben onu çağırdığımda ise bana 'param yok' sebebini göstererek gelmediği zaman
●Beni öyle kendi başıma atlatmaya bıraktığında minicik çocukların karşısında beni sinirden ve üzüntüden ağlattığı zaman,
sonra da odada yalnız kalıp gönlümce ağlayamayacağım için beni yollara düşürüp sokaklarda ağlamaya mecbur bıraktığı zaman ve bunlardan haberi bile olmadığını ve bu durumdan hiç de rahatsız olmadığını anladığım zaman
●Bunlarin hiçbirini sallamayıp keyfine baka baka Amerika uçak bileti fiyat araştırması yaptığını öğrendiğim zaman
● Tüm bunlar bir araya geldiğinde beni ve ilişkimizi değil sadece kendi gururunu ve kibrini her şeyin önünde tuttuğunu anladığım, bana ve ilişkimize kesinlikle değer vermediğine kanaat getirdiğim zaman...
Bunların bir tanesi veya bir kısmı değil, hepsi birlikte olduğu için bu eşiğe geldim ben. Kendimden de geçtim. Hiçbir şeye karşı bir isteğim ve itimadım yok artık. Yaşam gücümü de yitirdim, aşkımıza ve ilişkimize olan inancımı da.
Sizi yormuştur. Ne yaparsanız yapın düzelmiyordur. Iste tam ümitsizliğe kapıldıgınız sıralar vazgecme esiginizdir. Ben boyle atlattim en azından.simdi yatıcam. Insallah dusunmeden uyurum.
