Bir hafta iş için yurt dışına gitmem gerekiyordu havalimanı ona yakın olduğu için onda kaldım o gece. sabah saat 4, yataktan çıktım hazırlandım uyandırmadan yanağına bir öpücük kondurayım dedim ama pat uyanıverdi bizim ceylan gözlü ufak ufak gülümsedik o an.Neyse derken valizimi aldım kapıya doğru yöneldim ayakkabılarımı bağlıyorum kafamı kaldırmamla beraber bir baktım ki ağlıyor bizimkisi sımsıkı sarıldı bana.25 yaşında kız ben bir hafta yurt dışına çıkıyormuşum ve beni özleyecekmiş diye hüngür hüngür ağlıyor.Çok zor ağlarım ben ama o bu hareketi yaptı diye sevinçten gözlerim doldu belli etmeden öpüp çıkıverdim.Yol boyunca düşündüğüm tek şey beni böylesine seven biri olduğu için ne kadar şanslı olduğumdu.Sonra bir ay geçmedi herşey güllük gülistan gidiyor derken birgün masada biz yürütemiyoruz dedi.işte bu hikaye hem sevilme hemde sevildiğini sanmak hissini çok net yaşattı bana.Güzel insanlar böyle böyle yok oluyor işte, etrafımız sevgiye inanan ama zamanında bir şekilde kırıldıkları için tecrübeleri onlara bir şekilde tekrar yapma dediği için yitirilmiş ruhlu bedenlerle dolu.
Sevildiğini sanmazsın asla. Sen seversin. Onun seni sevmedigine dair şüphelerin vardır ama onu o kadar çok seversin ki görmezden gelirsin. Sonu ayrılıktır sende bilirsin ama kopamazsin işte.
