hz.ali'nin konuyla ilgili bir sözü kulağıma küpe olmuştur. şöyle der mübarek; birini çok sevme gün gelir düşman, birine çok düşman olma gün gelir dost olursun.
orta karar olmak iyidir her duyguda ve adımda. ne güzel söylemiş, ne güzel...
kaybettiğinde içindeki sevgiyi yerine göz diken, çöreklenen ama istif ettiği yeri terkeden çok duygu olur ki en acelecisi sanırım öfkedir aralarında. yanıltıcı özelliğiyle en sevdiğim hislerdendir ki akıldan geçen ile davranış arasındaki tutarsızlıkların sebebidir kendisi. aldanırsan vay haline akıllıysan alt etmeyi dene.
akabinde sırayla başka başka hisler alır sevginin yerini. azaldıysa da böyle bittiyse de öyle. sıralama farklı olur belki ama sen kabul edene kadar sevginin bittiğini türlü badireler atlatır zihin ve yürek. işin tuhaf yanı bahanesi olur çoğu insanın bunlar, idrak etmek istemediklerinden belki bittiğini. hisler ardına saklanırlar ki sanıyorum öfkenin oyunlarına teslim olurlar.
başlangıçları binbir hevesle yapan lakin neticelerine katlanamayanlara tahammülsüzlüğüm. öyle ya bitmez sevgi. bittiyse sevmemişsindir hiç. sevdin sanmışsındır. öyle olmasa bitmez çünkü sevgi. ne kolay buna inanması.
biter sevgi. yıllarca sevdiğin bir şeyden vazgeçebilirsin bir gün. sevmeyebilirsin benimsediklerini. nefret edebilirsin en sevdiklerinden. sabit değil hiçbir his. sabit olmasını umduğundan, yer değiştirince bir şeyler hazmedemezsin ama sen.
kabul etmek istemediğinden öne sürersin öfkeni, anlık olduğunu iddia edeceğin nefretini, biriktirdiklerini... "kincisin" dediklerinde en ağır ithamlardan olacaktır bu sana göre, birikenleri unutmamış olacaksındır sadece. kin mi hiç tutmamış olacaksındır. tüm bunlar anlık, günlük, gelip geçici hislerden olacaktır. sevgin aynı kalacaktır, hiç azalmayacaktır, bu hisler sevgini baltalamayacaktır. doğru ya nefreti dizginlemekten zordur bir sevginin bittiğini kabullenmek. her babayiğidin harcı değil "sevmiyorum artık" demek. karşındakini ikna etme gayretinden vazgeç bir kere, artık sevmediğini farkettiğinde içindeki huzursuzluğun nasıl sona erdiğini düşün bir kez.
zira biliriz ki sevgi varken dahi zıttı olan hisler barınabilir yürekte. aynı kişiye farklı onlarca his duyabilirsin farklı zaman dilimlerinde ama nefret girdi mi o yüreğe, belli etti mi kendini dilde yahut gözde arama sevgiyi içinde. bittiğinde sevgi yerine çöreklenen son histir nefret. ağırdan alan, yerleşti mi o yeri bir başkasına bırakmayan...
Bir nevi etki tepkidir.
insan karşılıksız sevginin getirdiği ağır yükü kaldiramadigi zaman o kisiye karsi nefret etmeye baslar.
Nefrette sevgi gibi yoğun bir duygudur.
nefretin bittiği yerde ise hissizlik baslar.
kişinin kendisini "arkadaş nasıl sevmişim o kadar ya?", "nasıl katlanmışım onca zaman?" gibi sorularla sorgulaması durumudur. bok yoluna gitmek veya doğru yolu bulmaktır, bünyeye göre değişir o.
