başıma gelen zor bir durum. bir gün kız arkadaşımla avmnin birinde ufak çaplı bir işimiz var lakin iş benim değil, hatun işte tutturdu gidelim de gidelim. neyse gidiyoruz gerçi o ara ben içimden homurdanıyorum. ulan sanki başka yerde, daha açık daha ferah bir yerde bu işin üstesinden gelemeyeceğiz. neyse ilgili avmnin düz taban yoluna yürüyen yol icat etmiş ibneler. (panik atak ve bir kaç takıntım yüzünden bu tip aletlere hep ayar olmuşumdur.) avmlere de genel olarak giremem, girsem de kafamda ne alacağımı ayarlar ona göre girer, en sakin koridordan en hızlı şekilde sonuca ulaşırım. ama hatun kişisi öyle değil neyse biz yürüyen yola geçtik eeee tabi aşığız seviyoruz, kızcağız bana döndü ben tedirginim ama gözlerine bakmaktan alıkoyamıyorum kendimi... öyle şirin şirin bakışırken zaten kısacık boyu olan şanssız sevgilim bi anda gözden kayboldu, meğerse yol bitmiş. e tabi bön bön bakışmaktan farkedemedik tabi ki yürüyen yolu ne sandıysak artık sanki o yol bizi hedefe götürecekmiş gibi. bi an bi panik oldum tuttum elinden kaldırdım ama benim küçüklüğümden kalma ibne bi huyum var, kendim de düşsem katıla katıla gülerim. 29 senedir yenemediğim tek huyum. o an yüzüm bi kızardı, kızın dizi acımış bi yandan ovalıyorum bi yandan da bıyık altından sırıtıyorum. kendimi çok kötü hissedeceğim sanırım hep bu yüzden ama artık öyle bir raddeye gelmiştim ki gülmesem patlayacaktım. insanlardan izole olmuş bi alana geçtim bir gülmeye başladım ama durmuyor, gözler desen yaş olmuş gülmekten bildiğin sıçtığımı sıvama durumundayım. eee sonuç olarak her durumdan sonra bir acı çıkartma yöntemi vardır sevgili, sevgililerimizin. o olaydan sonraki 3 yıl boyunca bir daha öyle gülemedim.
