öncelikle bu bir geçen gün yine şevişiyorum hikayesi değildir. zira birlikte uyuduğum insan 4 yıllık sevgilim olmakla birlikte hayırlısıyla bu yakınlarda eşim de olacak. kısaca geçen gün yine sevişiyorum durumu doğru olmakla birlikte ben hep aynı kişiyle seviştiğimden öyle bir havası yok gibi.
uyuyoruz biz hacı. bildiğim camış gibi yatmışım önce cep telefonunun çaldığını duydum bir yerlerden, uykuyu bölmek gibi bir yanlışa düşmeyeceğimiz de aşikar. gecenin bi vakti arayan adamın acil bir işi olabileceği de aklıma gelmekte lakin serseri arkadaşlarımın bir yerlerde alkol tüketmekte olduğu, her ne hikmetse ağızlarına bu zıkkım değer değmez beni hatırladıkları çok daha büyük bir ihtimal. işin kötü tarafı kızı bırakıp içmeye gitmek istemiyorum o gece için, bir zamandır ilgimi hep o işlere ayırıp biraz üzmüşüz hatunu. tüm bunları düşünüpte uykuyu nasıl bölmedik hayret. ne kadar zaman geçti bilmem bu sefer ev telefonu başladı zangırdamaya. bu sefer emin oldum ki benim arkadaşlar kafaya koymuş beni evden çıkaracaklar. kız da uyandı soruyor niye açmıyosun falan diye. açma dedim uyuyacam iki gündür imalatın başındayım 48 saaattir uyku girmemiş gözüme.
efendim şimdi bu bahsettiğim ev 3 katlı bir yapıdan oluşmakta ve biz en üst katta uyumaktayız. telefonun ısrarlı davranışlarından sonra fişini çekmek olayına kadar girdim ben bu arada. neyse tatlı uykumuza devam ediyoruz derken kız birden irkildi yanımda 'biri ışığı açtı' dedi. açtım gözümü her yer karanlık? sakin ol kız kabus görüyorsun geçti falan diyorum ama kızda bi donma farkettim, hep aynı yere bakıyor. zira kızın baktığı yerde, kapının altında merdiven boşluğunun ışığı içeri sızıyor. bir an dedim ki yüce rabbim sen büyüksün ama evde bizden başka kimse yok ışığın kapalı olduğunada eminim. hemen yatağın yanındaki çekmecede bi ara heves edipte iyi para bayıldığım yandan sustalı çelik bi bıçak var, açtım çekmeceyi sarıldım bıçağa, yalnız acemilik bıçağı açan tuşa basmamla birlikte ortalığı metalik bi ses kapladı. aha dedim burda olduğumuzuda öğrendi. insanın can korkusuyla cesaretinin ulaşabileceği en üst nokta ile en çok korkabileceği nokta arasında gidip geliyorum. neyse kıza dönüp baktım hala donuk aynı yere bakıyor. o an uyandım işte, geçici epilepsi tedavisi görmüş sevgilim küçükken geçirdiği büyük bir korkunun sonucu, kullandığı ilaçlar biteli, doktor sapasağlamsın diyeli bir yıl olmamış daha. burası benim evim lan dedim, benim evim ve sen bu şekilde içeri girip istediğini alabileceğini zannediyorsun. artık nasıl bir gaza geldiysem kızıda öyle görünce aldım bıçağı çıktım kapıdan, ışık yanıyor ama ses yok? aşağıdan bir tıkırtı geldi o an, ve kendimi kaybetmişim. elimde bıçak 15 adet dönel merdiveni inerek gördüğüm ilk insana doğru iki uzun adım attım.
dayımın oğlu lan bu? adını soyledim sessizce herif arkasını döndü, elimde bıçak rengim sapsarı olmuş dediğine göre. herif önce aramış cebi, evi felan, bakmış açan yok en alt katta havalansın diye açık bıraktığımız pencereden içeri girmiş, kızın ayakkabılarını görünce evde olduğunu anlamış, ses etmemiş, oturmuş sigara içiyor herif. orta katın ışığını yakacam diye merdivenin ışığınada basmış bu arada.
sinirimden yüksek sesle konuşamıyorum zira ağzımı bir açarsam babasının kardeşi olan anama kadar gidecek çünkü. kız geldi aklıma odaya koştum tekrar. kız yine aynı yalnız donmuş kalmış yatakta.
