Bi keresinde kolumu yanlışlıkla bıçak kesmişti. Çok büyük bi yara değildi ama ben görmek istemediğim için yara bandı takmıştım. * deniz kenarında otururken, kolumdaki yara bandini görüp,
-naptın benim sakarım? Demisti. Ben de hiç ya bıçakladım kendimi demiştim. O an gözlerindeki endişeyi hiç unutmam.
Daha çok var, ama. Ama işte, anı oldu hepsi...
sinirli bir anda kavga atmosferi varken onu gördükten sonra yavaş yavaş bu ruh halinden çıkarken, beni eve bırakmak için otobüse bindiğimizde 5 dakika boyunca hiç konuşmadan omuzlarına yatıp paylaştığımız o gece yolculuğunu hiç unutmam. huzur bu dediğim anlardan biridir..
akla geldikçe gülümseten anlardır.
ilkbaharın güzel günlerinden biriydi sanırım. O gün de arkadaşlarımla dışarıdaydım. Neyse akşam olmuştu işte, eve gidecektim. O da abisine gitmişti. Evdeki tadilat işlerine yardım etmek için. Ara sokaklardan geçerken birazcık korkmuştum. Mesaj atmıştım birazcık tırstım diye. O da abisinin yanından ayrılıp beni aramıştı. eve gidene kadar konuşmuştuk. Abisi de bağırıp durmuştu ama o benim yanımda olmuştu. Bu da mesafenin önemsiz olduğunu göstermişti bir kez daha bana.
bir de üşümesin diye ona ördüğüm boyunluğu gördüğünde yüzündeki gülümsemesi. gözleri ışıl ışıl bana bakıp, teşekkür etmesi, sarılması. O an ki mutluluğu her şeye bedeldi sanırım benim için.
hiç kimseye anlatılmayacak kadar Özel ve güzel anlardır.
Yalnızken Bazen Kendi kendime o anları canlandırır, yeniden yaşarım. Gerçeğin aynadaki yansıması gibidir Ama gerçek olan birçok şeyden güzeldir.
