oda arkadaşımdan dolayı mutfağa kaçmış sevgilimle konuşuyordum. kaloriferleri henüz yakmadığımızdan dolayı ağzımdan çıkan buharları hafiften görebiliyordum. görüşme süresine baktım konuşmaya başlayalı bir saati geçmişti. asıl konuya yani ayrılığa birkaç kez değişmiş kıyıdan köşeden lafı oraya getirmiştim. ama asıl konuya girmek zor geliyordu hala lafı uzatıp duruyordum. geçmişte aldığımız yanlış bir karar birazdan ikimizin de canını çok yakacak bir konuşmaya dönüşecekti.
bu sefer o konuşmaya girdi. zaten her zaman daha cesur olmuştu.
-bu son konuşmamız olacak değil mi ?
+bilmiyorum, bu anı o kadar çok yaşadık ki.
-ben hissediyorum bu sefer kesin bitiyor, sen aklında çoktan bitirmişsin.
+evet bu sefer bitiyor.
karşıdan kesik kesik nefes alabildiğini duyuyordum. sonra nefesine hıçkırıkları da katıldı. o an o kadar çaresiz hissettim ki. onu üzgün bile görmeye dayanamazken bu sefer ağlatan bendim. okuyan kişi durumumu az çok gözünde canlandırabildiyse neler hissettiğimi tahmin edebilir. bir erkek için sarılamayacağı kadar uzakta bir kızın ağlaması kadar acı verecek şey azdır.
derin bir nefes aldım, soğuk mideme kadar işlemişti. heyecandan üzüntüden ve soğuktan titriyordum. buhar dolu bir nefes daha vererek konuştum.
+sana son okuduğum kitabı anlatayım mı ?
aklıma ilk gelen şeyi sormuştum. o konuşmayı daha güzel bir şekilde sonlandırabilir miydim bilmiyorum. sonrasında da hiç sorgulamadım. o an sadece onu söyleyesim gelmişti ve söylemiştim.
-evet.
sesi fısıltı şeklinde çıkmıştı. o an gözyaşlarını siliyor olmalıydı. artık ağlamıyordu. benim güçlü kızım artık acılara alışmıştı.
+ince memed; yaşar kemalin kitabı. bu da bir sevda hikayesi aslında.
sonrasında söylediklerimi hiç hatırlamıyorum. onunla beraber kitabı aklımdan sildim sanki, gerçekten şu an neler anlattığımı hatırlamıyorum.
