evet, doğru bir düşüncedir.
ilk aşık olduğum kız, ne günlerdi be, kalbim küt küt atardı. marmara çırası gibi yanıyordum şerefsizim. ne aşktı ulan, ne deli sevmiştim. her gece kalkıp az mı şiir yazmıştım. sabah yediğim kahvaltıda.... ehemehem neyse muhabbet kayıyo konumuza gelelim...
ilk aşk, ilk sevgili güzeldir. tadından yenilmeyecek bir yemeğe benzer. işte öyleydi, bizde ilk aşık olduğumuz kızla çıktık, ''hadi bulaşalım'' ''tamam'' filan buluşma ayarlandı. buluşucağımız yerde gayet güzel; akşam üstü, nehir kıyısında bir bank. ne hava vardı o gün be, sanki gökyüzü ''siz buluşunda ben sizin için kendimi feda ederim'' diyordu. neyse buluştuk merhabalaştık filan oturduk banka, ama ne oturma aramızdan sanki otoyol geçer gibi boşluk var. o bankın bir ucunda ben bir ucunda oturuyorum, içimden kendime küfrediyorum.
Neyse kızın yerinde durcağı yok, ne yapsın garibim yarım saat sessiz sedasız hiç konuşmadan oturunca, bankın yanındaki dikenlerle oynamaya başladı. sonra ben birden atıldım ''dur eline batıcak şimdi sonra ağlıyacan filan, birde senle uğraşmayım'' dedim. kız ilk başta kavgaya hazırlanan bir boksör gibi bana baktı, sonra gülümsedi ve ''tamam'' dedi. sonra konuştuk filan akşam oluncada evine bırakıp ayrıldık.
Aradan yıllar geçti, meğer ne çok sevmişim ulan kızı. Şimdi gidip o bankın yanındaki dikenlerle hayvan gibi uğraşıyorum. sanki dikenlere dokununca onun gülümseyen suratını görüyorum...
Neyse bunlar derin mevzu. kısacası; aşk güzeldir, sevgi güzeldir ve bunlar varken herşeye bir anlam yüklersin, istesende istemesende.
