"güneşli bir ormana dalar gibi, dalmak gözlerine"(?) demiş şair. vallaha güneşli bir ormana sevgliyle dalmakta acayip zevkli. doğa ana kucak açtımı -palamutlar falan. devirin efenim kırmızı sandalyeleri. mayonezi, ketcabı 300 dirhem ışığı, bir litre ayakkabı topuğunu. sonra camlar, aynalar, ışıl ışıl fayanslar... hem derin bir tespit vardır bunun altında ki şöyle demiş bir abimiz. "insan doğaya ne kadar yabancılaşırsa o kadar toplumsallaşır, ne kadar toplumsallaşırsa da o kadar kendisine yabancılaşır.." doğru söylemiş destekliyorum. hatta hayat felsefesi haline getiriyorum.
konumuz neydi sevgili, güneş, orman. vallahi sevişmenin bile tadına varılır. ona istinaden de şu söz geliyor "kar havası gibisin dışarda, içimde elmanın dişlenişi" elma kırmızı olsun.
