birbirini aşkla seven iki insanın dargınlığıdır.
dargınlık çekilir şey değil. aklının bir ucuyla sürekli onu düşünürsün. onunla birlikteyken farkında olmadan oluşturduğun anlamlar, onunla anlam kazanan bir yığın şey, onun olmadığı bir hayat tasavvurunda bomboş bir hale gelir. dünyan sadeleşmenin de ötesinde, adeta bomboş kalır. çıplak hissedersin kendini. onunlayken okuduğun dokunaklı öyküler, onsuzlukta mahçubiyet oluşturur. huzur yerine huzursuzluk yaratır. alo demek istersin, ya bu dargınlığın bir anlamı yok demek istersin... ben seni seviyorum, hem de çok demek istersin, ama bir şeyler tutuverir seni. sendeki gurur olmasa bile, ondaki gurur yapma ihtimali, soğuk bir tavırla karşılaşma olasılığı, ellerine de, diline de ket vurur.
halbuki hayat güzel.
mevsim güzel.
sevgim, dışarda patlayan bahar kadar taze...
ve avuçlarımdan şefkatten başkası damlamıyor.
özlüyorum seni... özlüyorum... senin de beni özlediğini düşündüğüm gibi özlüyorum...
bazen neye darıldığını kırıldığını bile söylemeye fırsatın olmaz. karşındaki umursamazdır biraz sormaz bile niye aramıyorsun sormuyorsun diye. kulağın telefonda bekler durursun ama bir türlü aramaz. halbuki inadını bıraksa iki güzel laf söylese hemen geçecektir kırgınlığın.
Delice sevsen de bazen öyle bir an gelir onun yüzünü bile görmek istemezsin, darılır çekip gidersin. Ama zordur ayrı durmak. Onunla küs geçirdiğin her saniye bir asır gibi uzun gelir. Aramak için elin telefona gider ama sonra sabret o seni arasın diye düşünür vazgeçersin. aradan beş dakika geçmeden tekrar elin telefona gider. Böyle bir kaç sefer kendine engel olabilsende sonunda içindeki sevgi galip gelir ararsın sevdiğini. Önce soğuk bir merhaba dersin ardından uzun bir sessizlik olur. Bir şekilde konuşma açılır iki tarafta pişmandır birbirini suçlar ve dayanamayıp birer birer özürler, aşk sözleri dökülüverir ağızdan...
