bu söküşümü sizlere bu eserle tasvir etmek istedim.
merhaba,
ben pembe tolga
Heyulalar arasında kaybettiğimiz dimağımızı bir nebze olsun teskin eden, içerimizdeki minik mahdumları gün yüzüne çıkarabilmeyi başarabilmiş, buhranlarla sarılı yüreğimize bizatihi ömür katan, müteferrik ruhumuzu gözlerinin içine toplayabilmiş melek yüzlü sevgilimizin herhangi bir uzvunu alıp bedenimize hapsetmek istemek... yetmezmiş gibi dişlerini söküp her birine doğmamış çocuklarımızın ismini vermek.
tanrım öyle bir sevmek ki onu; müphem kaderimizin akıbetini görmezden gelircesine aşık olmak... bir gelinciğin tüyünden sakınmak gözlerini, el değmemiş boynunun üzerinde kimsesiz bir melek gibi dans etmek istemek.
zinhar aşıktım ona.
bu aşk beni korkutuyordu da üstelik. bu tertemiz sevdamı bilahare uzun uzun düşünmeye karar vermiştim. bu denli muazzam bir ateşi ruhuma hapsedemiyordum, sığdıramıyordum yüreğime. kimse bir insana fazlasıyla bağlanmamalıydı... bu tabiatımıza aykırı mülahazadan uzaklaşmalıydım. fakat aşıktım ona. nasıl terk edebilirdim ki? bir yanım zemheri gecenin koynunda yetim kalmış bir çocuk gibi titrerken, diğer yanım kendi hükmünü veren bir lort kadar emindi.
sevgilittomu terk ettim. uyuyordu adı konulmamış masallar gibi... usul usul masumiyet ağlıyordu rüyasında.
dayanamadım bir tel saçını kopardım. hissetmemişti bile. bir tel saçıyla ömrümün sonuna kadar yetinme fikrine alışmaya çalıştım; fakat yapamadım. gözlerimi kısıp bir avuç dolusu saçını yoldum. verdiğim uyku ilacının etkisinden çıkmasına çok vakit vardı.
bir avuç saç da yetmemişti aşık bedenime. ekmek bıçağıyla serçe parmağını kopardım melek yüzlü sevgilimin... o an yatağın üzerinde süzülen kanların içerisinde boğulmak istemiştim onunla.
tanrım yetmiyordu... daha fazlasını istedim, daha fazlasını aldım. dudaklarını kestim, ayak topuklarını doldurum çantama.
yine de gidemiyordum. her parçasını, ruhunun her zerresini almak istiyordum yanıma. aşıktım ona... öyle kolayca kopup gidemiyordum. sıra en son o inci tanesi dişlerine gelmişti. kanayan dudaklarının arasında, üzgün bir meleğin gözyaşı gibi parlıyordu.
yarım kalmış dudaklarına bir öpücük kondurup, usulca ağzını araladım. çantamdan çıkardığım penseyle dişlerini teker teker yerinden sökmeye başladım. her bir dişine masum birer buse kondurup cebime attım.
geriye yalnızca köpek dişlerini bırakmıştım. adeta kanayan aşkımızın portresini betimleyen ressam bir vampire dönmüştü. tükenmiştik, muhteşem aşkımızın kanını emanet ettim o ressama. yutkunduğu her damlacık hayallerimizden akan birer zehirdi aslında. melek yüzlü sevdiceğimin bir ifrite dönüşmesiydi aşkın tanımı... kaçtım o günahlar sahnesinden.
hiç ardıma bakmadan kaçtım. cebime topladığım her bir dişi ayrı ayrı hatırası olan yerlere sakladım. yalnızlığa hapsettim onları.
yalnızca bir tanesi kaldı avuçlarımda. onu da sonsuza dek yumruklarımın arasında saklayacağım yarınsız aşklardan korkarcasına...
ve ben ruhuma saplanan mütereddit sabilerle ağladım. ağladım hayali bile kurulmamış dilsiz çocuklarımla...
ulan millet psikopat olmuş
biri gülüşünü kıskandığı için dişlerini söker
biri tahrik olduğu için çeneye uçan tekme atar.
ben 26 senelik evliyim
her tahrik olduğumda çeneye uçan tekme atsam muhtemelen şimdiye kadar 50 , 60 tane hatun gömmüştüm.
