eski sevgilimin bir zamanlar yaşadığı veya bana yaşadığını söylediği durum.
ayrılmamıza rağmen görüşmeye devam ediyorduk 'arkadaşça' ve biz ayrıldıktan bir süre sonra kendisinin başka biriyle ilişkisi başladı. sevgilisiyle güzel vakit geçirdiğini, onun harika bir insan olduğunu ve birlikte mutlu olmak için çaba sarfettiğini ama kendisinin aklının hâlâ bende olduğunu söylemişti bir gün laf arasında. elbette sevmiyor değildi sevgilisini ama aşık değildi. aşık olduğu kişi bendim. onun canını çok yaktığımı ve sevgilisine sığındığını ama hâlâ bana aşık olduğunu söylemişti.
ne kadar doğruydu bilemem ama vicdan diye bişey vardır. bu olaydan sonra onunla bir daha görüşmek istemedim ve kısmen bunu başardım.
bitmeye yakın ilişkilerde baş gösteren segisizlik.
artık onu ilk anlardaki gibi ne düşünürsün ne hissedersin ne de ona katlanırsın eskisi gibi.
ama bir yandan canını yakar, seni mutsuz eder, hatta ikiniz de mutsuzsunuzdur. ama ayrılamazsınız, bir de bunun ağırlığı vardır üzerinizde.
yavaş yavaş bitersin, hem sen hem karşındaki. hatta birbirinizi bitirirsiniz. artık öyle bir an gelirki "bitti desinde bitirelim " diye düşünürsün. ama belki de o'da senden bekliyordur bunu.
kısacası yaşanmaması gereken ve bir ilişkeye hemen balıklama atlamamak lazım. hele sevgiliniz başka şehirdeyse.
Bir turlu anlam veremedigim... sevmiyorsun ama katlaniyorsun, ayriliyorsun ama ayrilamiyorsun, ozlemiyorsun ama dusunuyorsun, sariliyorsun ama hissedemiyorsun... sanirim bu tur bi olay kisinin yasadigi cok buyuk, efsanevi, masalsi bir askin ardindan basina geliyor insanin... bir daha sevemiyorsun kimseyi.
dünyanın en boktan durumları arasına girer.
sevmediğin birine sarılmayı bırak, katlanmak bile hayli zordur.
ve "amına koyim, nerden düştüm ben bu duruma?" sorusunu da beraberinde getirir.
sevgili rolünün hakkını vermekten artık kaçar hale gelendir.
uzun uzadıya kaçışlar ile içe atılan ne varsa bir gece şak diye söylediğinde ya da söylemeye kendini hazır hissettiğinde o çekip gitse bile sen buna kendince hazırlık yapmışsındır. aslında istediğinin onun seni terk etmesidir. zaten niye devam ettiği belli bile olmayan bu gereksiz ilişki silsilesi boğmuştur, hasta bir kişilik haline getirmiştir!
sebebini sorana illa ki cevap mı vermek gerek, ben söylim hemen: uzaktı, konuşamıyoduk, anlarını başkaları ile geçirmesi sinirimi bozuyodu, kendimi gerektiği kadar ifade edememek canımı yakıyodu, ama alışmıştım.
yalnız kalmayı özlemiştim ve telefonumdan ayrı geçireceğim, gerçekten kendimi şımartacağım benden başka hiçkimsenin beni üzmeyeceği anları özlemiştim. yani özlemişim galiba. can sıkıntısını hiç bu kadar yakın hissetmemiştim.
itiraf ediyorum, artık seni sevmiyorum, gitmen iyi olucak, ama sen git. bu sefer ben değil. lütfen.
