Bir turlu anlam veremedigim... sevmiyorsun ama katlaniyorsun, ayriliyorsun ama ayrilamiyorsun, ozlemiyorsun ama dusunuyorsun, sariliyorsun ama hissedemiyorsun... sanirim bu tur bi olay kisinin yasadigi cok buyuk, efsanevi, masalsi bir askin ardindan basina geliyor insanin... bir daha sevemiyorsun kimseyi.
sevgiliyi sevmek ama aşık ol-a-mamaktır belki de. içerde geçmişin bir sürü izi durur; asla geçmeyecek, varlığı hep hissedilecek ama belki belli bir zaman sonra birlikte yaşanmaya alışılabilicek izler. hayat devam etmeli der, yaralarını saran biri ile karşılaştığında liman gibi sığınırsın sevgiline. aşık değilsindir belki olmak da istersin ama olamazsın işte.
değer vermemek salla gitsin demek değildir sevgiliyi sevememek. sevebilmeye inanmak, inandığı şey uğruna çaba vermektir. en sonunda yorulmaktır; çok yorulmaktır... en sonunda oldurmaya çalışılan bi yanda olmaya çalışılan bi yanda kafa kafaya verip derin bir suskunluğu paylaşmaktır.
bitmeye yakın ilişkilerde baş gösteren segisizlik.
artık onu ilk anlardaki gibi ne düşünürsün ne hissedersin ne de ona katlanırsın eskisi gibi.
ama bir yandan canını yakar, seni mutsuz eder, hatta ikiniz de mutsuzsunuzdur. ama ayrılamazsınız, bir de bunun ağırlığı vardır üzerinizde.
yavaş yavaş bitersin, hem sen hem karşındaki. hatta birbirinizi bitirirsiniz. artık öyle bir an gelirki "bitti desinde bitirelim " diye düşünürsün. ama belki de o'da senden bekliyordur bunu.
kısacası yaşanmaması gereken ve bir ilişkeye hemen balıklama atlamamak lazım. hele sevgiliniz başka şehirdeyse.
sevgili rolünün hakkını vermekten artık kaçar hale gelendir.
uzun uzadıya kaçışlar ile içe atılan ne varsa bir gece şak diye söylediğinde ya da söylemeye kendini hazır hissettiğinde o çekip gitse bile sen buna kendince hazırlık yapmışsındır. aslında istediğinin onun seni terk etmesidir. zaten niye devam ettiği belli bile olmayan bu gereksiz ilişki silsilesi boğmuştur, hasta bir kişilik haline getirmiştir!
sebebini sorana illa ki cevap mı vermek gerek, ben söylim hemen: uzaktı, konuşamıyoduk, anlarını başkaları ile geçirmesi sinirimi bozuyodu, kendimi gerektiği kadar ifade edememek canımı yakıyodu, ama alışmıştım.
yalnız kalmayı özlemiştim ve telefonumdan ayrı geçireceğim, gerçekten kendimi şımartacağım benden başka hiçkimsenin beni üzmeyeceği anları özlemiştim. yani özlemişim galiba. can sıkıntısını hiç bu kadar yakın hissetmemiştim.
itiraf ediyorum, artık seni sevmiyorum, gitmen iyi olucak, ama sen git. bu sefer ben değil. lütfen.
