birbirlerini çok iyi tanıyacak kadar zaman geçmişse, doğal karşılanabilir. aşık olup da, üç gün sonra kıskanmamaya başlanırsa, düşündürücüdür. bu, güven sözcüğünün arkasına saklanarak yapılır. insan, üç günde de güvenemez ki. kıskanmayanlara saygımız sonsuz ama, umursamazlıklarını, "güven" sözcüğüyle örtenlere zerre kadar saygımız olamaz. kıskanmak, kaybetmekten korkmaktır çünkü. kaybetmekten korkanlar da, sevenlerdir.
kişinin zaman zaman "ben ona güveniyorum" zırvasıyla girdiği davranış biçimi olup diğer adı godoşluktur.kız tarafı kıskanmıyorsa bu erkeğin tabi hoşuna gitmez fakat erkek tarafın kıskanmaması ilişkinin ani bitişine yol açacak kadar tehlikelidir.
her şey ölçülü olduğu takdirde güzeldir. ne çok kıskanmamak ne de kıskanmanın bokunu çıkarmak. zaten olgun bir erkek ve kadın bunun ayrımını bilir ve o ayarı tutturur.
ancak sevgiliye karşı bir eksikliği olan insan kıskanmaz. kaybetmekten korkmuyordur, aşık değildir ya da sevgilisinin kıskanılacak mükemmelliğe sahip olmadığını düşünüyordur kendince.
güven ona rahatça arkanı dönebilmek, her zaman sana bağlılığından emin olmak ve yanlış yapmamaya çalıştığının farkında olmaktır...
kıskanmak ise...
onu sadece diğerlerinden değil kendinden bile kıskanmaktır...onu ona gelebilecek bakışlardan kıskanmaktır...ona zarar vermekten korkmak incitmemek için kendinden sakınmaktır...
ve o...
sadece senin olmalı ve senin kalmalıdır...o senin herşeyinse başkasının birşeyi olması zordur...bunu kaldıramamak ise kıskanmaktır...
