Kuru yapraklara benzetirdim kendimi.
Yaşamak için sebebi kalmamış yapraklara,
Sebebi kalsa da ne çare nefesi kalmamış.
Mucizeye döndü yaşamım o gün!
O kuru yaprak canlandı yeşerdi bir anda.
Kış günü açan bir çiçeğin dibinde,
Yeni bir bedende.
Ama ona can veren bu defa aşkıydı,
O dibinde yeşerdiği bembeyaz çiçeğe olan...
sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin
acaba nasıl öğrenmişim nasıl farkında olmadan
her şey nasıl olup geçmiş nasıl barut yağmış
nasıl güneş vurmuş zehirlenmiş şehrin üstüne
şimdi hangi kıyılarda gemiler demir alıyor
güney rüzgarlarına açıp yelkenlerini
belki bir italyan kızı tüfeğine dayanmış
senin gibi barışı tasarlıyor dağlarda
mahzun esirler harp şarkıları kadar mahzun
gizlice talim ediyor hürriyet adımlarını
imla kuralları konusunda bir ders almanı tavsiye ederim yine de.
virgül kelimenin sonuna bitişik olarak konur ve devam etmeden evvel bir adet boşluk bırakılır.
nokta da bitişik olmalı.
böyle yazınca sanki karşımda sürekli trip atan bir kadın var gibi hissettim.
Kız olsam düşerdim bu şiire kesinlikle efendim. şiirin şu inceliği, ruhu ve sözcüklerin o ahenkli raks edişi insanı adeta büyülüyor ve insanın kalbinin derinliklerine kadar titretiyor, evet.*
