soğuk bir kış gecesinde sıcacık bir eve, ışığın yansıdığı pencereye bakmak gibidir. hele o evin içinde sevgili varsa aslında eve, pencereye değil sevgiliye bakmaktır bu.
Aynı havayı alırsın lakin görüp de bakamazsın, bakıp da dokunamazsın.
gözlerinde şekillenir hayatın, kan rengi dudaklarında atar kalbin. aşk ya bu, sen onu seversin o başkasını. platonizm bir bina daha diker melankoli diyarına.
süpermarketin yürüyen merdiveninden çıkınca kasada bekleyen eski sevgiliyle göz göze gelir, sizi reddettiği için ona olan kızgınlığınızı selam vermemek, gülümsememek şeklinde göstererek satınalmasız çıkıştan gözünüz ona takıla takıla çıkışınızda sizi hiç gözünü kaçırmadan izlemesi aklınızda soru işaretleri uyandırmıştır. (bkz: lan yoksa o da mı bir mesajdı.)
sevgiliye ulaşamamaktır. onunla hayatı paylaşamamaktır. sevgili adı altında farklı hayatlarda farklı yönlere savrulmaktır belkide. kendini kandırmaktır bi gün gelecek yanıma diye ve bi gün fark etmektir; uzaktan baktığınız sevgilinize ruhunuzun da uzaktan bakmaya başladığını.
daha ziyade sevdiğin kıza uzaktan bakılır ince ince yağan yağan yağmurda. kesmekte denir buna lakin yakışmaz ela gözlere. bütün bu rezillik sevgili olmak için o yar ile.
