gözlerine bakarken yavaş yavaş uyumasını, göz kapaklarının o güzel gözlere inmesini beklerken uykusuzluktan yanmakta ve kavrulmakta olan gözleri ancak onun uyuduğundan tamamen emin olduktan sonra kapayabilmektir.
dünyadaki çok şeyden ve insanların yaptıklarından tiksinirken ve nefret duyarken, hatta şiddet kontrolsüzlüğüyle zarar verirken ona birşey yapmamak, yapamamak için kollarını kaldıramayacak hale getirmektir kendini.
o mutlu olsun diye, o sadece tat alsın diye nefret edilen yerlere tahammül etmektir.
sırf onun istediği olsun diye içinizde çok büyük bir boşluk ve kalbinizde yaranın sebebi olan yerlerde dolaşırken gülmeye zorlamaktır kendini. *
aşkın ta kendisidir. hep o zarar görmesin ve üzülmesin diye insanın kendinden kopardığı ve vazgeçtikleri, acı çektikleridir. eğer o sevgili aynısını yapabiliyorsa, ve gerçekten seviyorsa, herşeye rağmen güzel olanlardır. değendir.
hafif rüzgarlı bir havada sırtındaki ceketi çıkarıp sevgiliyi korumaya almaktan çok öte birşeydir bu. o sizin göz bebeğinizdir ve her göz kırpışınızda yüreğiniz titrer ona birşey olacak diye.
4 kere ayrılık acısı yaşatmasına rağmen, 5. kez tekrardan onu sevebilmek ve her zamankinden daha çok bağrına basabilmektir kimi zaman. beraber yorucu bir gün geçirdikten sonra aşkım ayaklarım ağrıyor dediği anda, sanki bunu demesini beklermiş gibi sırtınıza alıp gideceğiniz yere kadar büyük bir aşkla taşımaktır bazen de.
bir nazi atasozu der ki "sevgiliye kiyamamak onun uyuyusunu gordugunuz an baslar, o yuzden onun uyumasina firsat vermeyin". bunu yaparken amac iliskide daha cok seven taraf olmanin getirdigi bunalimdan kacinmaktir suphesiz. fakat sizi temin ederim ki iliskide bi tarafin daha cok sevmesi mumkun degil. herkesin sevgi anlayisi farkli hemide sevgi olculebilecek bisey degil. konuya donecek olursak, nazileri dinlemek akillica olmayabilir. yorgun gelmisse kiyamayin yemek yapin. bunalmissa pes oynasin, arkadaslarini cagirin. uykusu gelmisse telefonu kapatin uyusun. ama kesinlikle "kiyamam ne guzel uyuyo" diyerek horlamasini cekmeyin. kiyin o durumda.
gözleri kapanıyordur. uykusu vardır ama zamanıda yoktur. gitme vakti gelecektir an geldiğinde. uyumayı oda istemiyordur biraz daha birbirimize bakarız diye. sende dua ediyorsundur sabah olmasın sabah olmasında onu uzaklara göndermeyim. biraz daha o gözlerinin içinde batayım biraz daha boğulayım diye. ama gözleri kıpraşmaktan yaş yaş olmuştur. kıaymazsın. kollarında uyumasını istersin . sabah olmaması duası ile.
gece 3 sularıdır.
-aşkım çok acıktım yaa!
phnxxx-hadi ya,evde de bişey yok, benzinlikten gidip simitti poğaçaydı bişeyler alayım mı?
-sen kaşındın valla, çok açım hayır diyemicem.
phnxxx-ne demek tatlım yaa sen iste!kaç tane alayım?
-bir
phnxxx-bi bir mi?!?!?
yüzüm nasıl bi ifade aldıysa artık, gülme krizinden çıktıktan sonra sayıyı 2 ye çıkartmış,alınıp gelindikten sonra da yarım poğaça yiyip yatarak kendisine kıyamama dönemimi bitirmiştir.
candır canandır. kalbin ondadır. insan kendi canına nasıl kıyamazsa nasıl canının yanmasına izin vermezse sevgiliyede öyle kıyamaz işte. ama o gelir kıyar sana o başka.
onun üzülmesine, canının sıkılmasına dayanamamaktır. onun üzüntüsü size yansır, onun sorunlarını çözmek için debelenip durursunuz. hani elinizde olsa onun tüm dertlerinin ağırlığını üzerinize yüklenir onu hafifletmek istersiniz. aynı şeyleri o da sizin için düşünüyorsa ne ala ama düşünmüyorsa kendinizi boşuna sizin sorunlarınızı umursamayan biri için yıpratıyorsunuz demektir. şimdi sevgilinize kıyamazken gelecekte onun umursamazlıkları karsısında "gebersin.bana ne?" diyebilirsiniz.
en saf, en temiz hali çocukluğa dayanır.
ilkokul 2 yada 3'e gidiyor olmam gerekiyor, arka sıramda bir çocuk oturuyordu. adı hasan. çelimsiz, ufak tefek birşeydi. ara ara sınıf başkanıyla kavga ederdi, dayak yiyecek, canı yanacak diye aklım çıkardı. kimi zaman da dayak yiyeceğini anladığımda sınıftan çıkardım. onu öyle görmeye dayanamıyordum çünkü. dedim ya çelimsiz, ufak tefek birşeydi hasan. ne zaman onu görsem domates gibi kızarır, elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemezdim. o sınıfa girdi ya, olduğum yere çivilenirdim sanki. utanırdım bakamazdım gözlerinin içine içine. ne yapacağımı bilemez halde yerine geçene kadar adeta put gibi kalırdım.
benden fazla kalem yada silgi istesin diye can attığımı bilirim. ödevini yapmadığını söylediğinde çok üzülüyordum, hemen defterimdekileri onun defterine geçiriyordum. öğretmen anlamasın diye de onun yazısına benzetmeye çalışıyordum yazımı. öyle ki sınıfta yoklama alındığında hasan'ın ismi söylendiğinde hasan'dan önce ben cevap veriyordum '' burdaaa'' diye. bi keresinde sınıf öğretmeni '' senin adın hasan mı'' demişti de utancımdan ağlamıştım.
murat dalkılıç'ın "kıyamadım ikimize" şarkısındaki dizelerde çok güzel ifade edilen eylemdir.
Ölümcül aşklar vardır ya kaderi zorlayan
Ben kader bekçisi oldum bir tek toz kondurmadım
Sen şimdi gidiyorsun ya halimi bir gram sormadan
Ruhumu unuttun galiba olanlara zor dayansam da
Lütfen şunu unutma
Dayanamadığın anda
Katlanamadığın zamanda
Gururun son bulduğunda
Umarım orda olurum
Gerek var mı sence kaçıp gitmek ne çare
Zor durumlarda bile kıyamadım ikimize
Kıyamadım sevgimize.
Sevgiyi bilir misiniz? iki kişi birlikte sevildiğinde dünyanın hiçbir güzelliğinin vermeyeceği hazzı yaşatan fakat, dengesiz sevgilerde de gözle görülmeyip elle tutulamayan dünyanın en ağır yükünü taşıyan bir duygu Pekii sevilen ne kadar farkında sevildiğinin? Yaşayan ölü olduğunuzun ne kadarını görebiliyor? Çektiğiniz acıların, kalbinizin sızısının şiddetini bilse, aynı duyguların ne kadarını hissedebilir? Vicdanı ele alır mı acaba mantığını? Sizi tekrar sevmesini sağlar mı?
Ayrılığı bilir misiniz? Ölümün acısına bile 50 dirhem fark atmış Tariflerle anlatılamayan, yaşanması da kimseye tavsiye edilmeyecek kadar zararlı ve tahrip edici etkisi çok kuvvetli bir duygu olan ayrılıkSevgi olmuş, aşk olmuş ayrılık neden olmuş? Nerden icat edilmişAyrılan geride bıraktığı enkazın altında ezilecek kadar vicdan sahibi midir acaba? Geri dönüp o enkazın altından kurtarmaya çalışmaz mı acaba? ''içim acıyor, kalbim acıyor'' serzenişlerine kim ne kadar duyarsız kalabilir?
Özlemi bilir misiniz? Düştümü insanın içine ateşe değmişin gibi bir acı kaplar göğsünün her bir bölümünü Ezilir, erir, acır, sıkar, ve yakar Nefes aldırmaz sana Boşa yaşadığını hissedersin şu koskoca evrende Dersin ki o yoksa ben niye varım, O yoksa ne anlamı var benim yaşamamım
Bir sesine bir işaretine hasret öleceğinden korkarsın Ah o buğulu sese duyulan özlem Buram buram içinde yanar tutuşur Esirger senden sesini, nefesini, gölgesini.Oysa bilir mi ki ne kadar özlendiğinin kendisininDünya' da hiçbir özlem bu kadar acılı olmamıştır, Dünya'da hiç bir özlenen bu kadar özlenmemiştirinsan bunları hissederken, özlenen ne kadarını bilir bunları? Ne kadarının farkındadır acaba ? Ben bunları yapmayı tek başına mı öğrendim de şuan tek başına yaşıyorum ve hissediyorum tüm bu acıları
Sevilen, ayrılan ve özlenen sevgili ne zaman anlar bunları acaba? Ne zaman hisseder tüm bu çekilen acıları? Der ki insan ''Ta kiii kendi de yaşayana ve hissedene kadar'' fakat diyemezsin, kıyamazsın, için elvermez
O' nun da bu kadar acılarla boğuşmasına, acı çekmesine...
