gerçi artık sana merhaba denmeli mi onu da pek bilmiyorum. hoşçakal daha uygun olurdu sanırım. evet sevgili, bu son mektup sana ilk elden eline ulaşmayacak, asla okuyamayacağın ve sırra kadem basarak kendiliğinden kaybolacak kelimelerden oluşan bir mektup.
başlarda böyle değildi hiçbir şey ama sonuç ortada. emeğin varlığını unutup soğan ekmeği paylaşamadığımız günlerde başladı her şey aslında. paylaşamadık seninle zamanı, hep hoyratçasına tutulmuş zaman aralıklarında yaşamaya çalıştık. korkuların ortasında çırılçıplak birbirine sarınmış çocuklar gibiydik, çıkarlar içinde ne yapacağını bilmeden sarınmış. zaman ilerledi o hoyrat zamandan hep bir şeyler çalmak istedik, önce korkularımızı çaldık birbirimizden belki yardımı dokunur diye, ardından kıskançlık krizine tutulmuş çocuklar misali umutlarımıza saldırdık. giderek yitik kentin yabancısı olmaya başladık, aynı yatakta yatıp birbirine dokunmak istemeyen insanlara dönüştük, sanki ilk zamanlar o tendeki tüm yaraları temizleyen ve hissederek yaşayan biz değilmişcesine. biz dedim sonradan farkettim, aslında biz olamadığımızı, iç benliğimizde durmadan haykıran o ben haykırışlarına kulak tıkadığımızı.
bencilliğimizin ve tutkularımızın kurbanı olduğumuzu farkettim, sonra dışarıya açıldık birden bire... sanki hiç istemiyorduk artık bir olmayı, gittikçe uzaklaşan seremoniler ve hata yaptığında eski alışkanlığına dönen bireyler olarak ağladık, farkettin mi bilmiyorum ama son zamanlardaki tek sevişmelerimiz bu ağlamaların sonunda oluyordu. sen de ben de bir olamıyorduk, ama inatla ayrı da kalamıyorduk.
evet, şimdi tam zamanı işte hoşçakal ey sevgili... bendeki sen tamamen tükenmeden hoşçakal...
