ben yasayamıyorum.
sevgilisiz oldugum cok donemler oldu tabi, 2 yıl, 3 yıl. birkac defa.
ama sevgilim varken yuzde 98 ısık ekranı parlaklıgı varsa ekranımda, sevgilim yokken yuzde 60 filan ısık ekranı parlaklıgıyla yasıyor gibiyim.
sevgilim varken her seyim degisiyor. giyimim degisiyor. takıp takıstırmam, surup surusturmem degisiyor. evim cok daha duzenli ve temiz oluyor. pisirdigim yemekler bile degisiyor, cok daha ozeniyorum sofralarıma. daha cok kulturel aktivite yapıyoruz, daha cok dısarı cıkıyorum.
falan fıstık.
Hic sevgilisi olmamis insanlar var, Onlardan bir tanesi de benim (yillar evvel sirf internet uzerinden konusup da hic yuzyuze gelme firsati bulmadigim [cok sükür] iki kisiyi saymazsak eger). valla zor degil billa zor degil. Ne sekilde yasarsan ona alisirsin bu hayatta. gözünü acar acmaz insanlarla cikmaya baslarsan ona alisir onu istersin herhalde. Cikmayinca da tek tabanca olmaya alisiyorsun. “Bir turlu” aski bulamadigi icin daha ergenlik yaslarindayken, 20’lerin basindayken bile aglayip sizlanan arkadaslarim oldu. Sahsen hic anlam veremiyorum neden bu kadar takildigini.
hayalini kurmuyor degiliz. Cocuklugumdan beri kurdugum bir hayal hatta. Allah bir gun “iste bu” diyecegim ve onun da bana aynisini diyecegi birini cikarir in sha Allah karsima (benim “iste bu” diyip de bana aynisini demeyenler oldu tabi). Ama iste bunu dedirtecek birini bulmadan da acmak istemiyorum kendimi kimseye. Laf olsun diye iliskim olsun istemiyorum kesinlikle.
Bu sebeple birisi cikip da bana “sap” ve benzeri seyler Diyecek olursa, verecegim karsilik “hadi ordan iliski budalasi” olur.
