alışmak zor gelir. ama alıştıktan sonra dünyanın tek kişilik olduğunu fark edersin. ve hayatının aşkı dahi gelse seni oradan çıkaramaz. alışmışsındır. güvende hissedersin kendini.
* arkadaşlarınızla daha çok zaman geçirin.
* sevgiliniz varken yapamadığınız şeyleri doyasıya yapın.
* kimseye hesap vermeden doyasıya gezin.
* telefonunuzu 24 saat kapalı tutmanın zevkine varın.
* sözlükte "aman sevgilim ne der?" korkusu olmadan aklınıza ne geliyorsa yazın.
bunlar sizi mutlu etmediyse iyilerinden yeni bir tane bulun.
yalnızlığı yalnızlık olarak yaşamaktır.
Ortada bir aşk sevgi varsa yasını tutmayı bilmeli insan.
var ettiği sevgiye olan saygıdır bu.
hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edebiliyor olmak köpekliktir bence.
aşk bu değildir.
ya da çağımızın ilişkileri fazla yüzeysel ya da açıkçası çok ama çok boktan...
acilen nefes alma egzersizlerine başlanması gerekir. zira ayrılığın ilk zamanları ''la o yokken ben nasıl nefes alıyordum?'' diye gereksiz gereksiz ortalıkta dolaşırsın... sonrasında zaten alışıyorsun, hatta ve hatta neden daha önce ayrılmadım? diye pişmanlıklar başlar ki, o dönemler daha önce kendine haksızlık yaptığın, kendini boş yere üzdüğün için, ana avrat kendine sövsen azdır...
