kim bilir ne derdi var ki ağlıyor. erkekler ağlamaz diye bir kanı oluşmuş ama ben katılmıyorum. her insanın duyguları vardır içten içe doludur, başına o gün bişey gelmiştir, belki bir şey için sevinmiştir, ego nedir bilmez. olamaz mı?
sevgili denilen olayın caiz olmamasına rağmen buna benim bile yüreğim dayanmaz. sarılın sevin onları, onlar en asil duygunun insanılar çünkü denilen erkeklerdir.
sarılmanın günah olduğunu hatırlatmama gerek yok sanırım. sarıldıktan sonra zaman geçirmeden imam nikahı kıymalısınız.
yapma arkadaşım ! etme dostum! herzaman yapma bu haraketleri! bunlar kadında kötü anlamlara yol açar..
tadında ağlarsan iyidir mesela 5 senede bir felan o olur ama herşeye ağlama ! duygusallaşma!
bu tabu o an için yoktur o kişi için. sevdiği belki de sevdiğini sandığı için ağlıyordur. sadece kendisine acımıştır belki, kendi haline gelecekte üzülmüştür. "ben böyle mi olacağım?" diye sormuştur kendi kendine o an.
evet dostlar..
sevgilim değil ama sevdiğimi sandığım kızın yanında ağladım. belki de seviyordum, seviyorum kim bilir.. sonuç nedir? bitti...
500 days of summer'da tom'un dediği gibi:
"just like that.."
peki bu erkekler ağlamaz sözünün samimiyetsizliğine inanmış birisi olarak nasıl ağladım? gözümden nasıl süzüldü yaşlar? elimde olmadan hem de..
yer: atakule/ankara..
hava durumu: puslu bir ankara sonbaharı, kapalı bir hava var.
duygudurumum: dokunsan ağlayacak..
işte o an aklımdan şunlar geçiyordu ve yanımdaki kıza şunları söyledim...
"evet.. olmasın diyorsan olmasın. yani ben seni 9 sene sevmiş olabilirim ama artık cidden yeter. unutmaya çalışacağım artık seni, öyle ne olursa olsun unutmam ayaklarına girmeyeceğim.. ** ilerde düşündüm de.. hani.. bir, yani kiminle evleneceksem onun yüzüne bakarken bile hala seni gör.."
hıçkırıklar başlar..
gözlerimden yaşlar yuvarlanır. tutamam ki? ne yapayım abi.. irade filan kalmamıştır,
irademin dizginlerini duygularıma verdim o an.
devam ederim..
"çık git artık hayatımdan!..", derim sertçe. "artık yeter" dercesine bir tepkidir bu.
9 sene sonra bana çektirdiklerinin sonunda aldığım ironik cevap olan, "olmayacak bu iş" sözüne söylenmiş bir tepkidir.
bir müddet, yani 3-4 dk durduk yan yana öylece..
sonra "estağfurullah..." dedim ve ayağa kalktım.
dışarıyı, Ankarayı seyre koyuldum. o da oturduğu yerden ağlıyordu, neden ağlıyordu? bilmiyorum. bana acıdı o da. yazık dedi belli ki..
sonra kalktı ayağa, yanıma geldi.
"bırak ağlama" dedi, "değmiyorum bunların hiçbirine görüyorsun sen de.."
benim ağlamam dinmiş bir vaziyette:
"hayır öyle deme.. bu güne kadar ne yaşattı isen bana, her bir anıma, her bir tebessümüme, her bir sakarlığıma, her akıttığım gözyaşına.. değmez diyemem, diyemedim.. evet değer.. hem de her bir saniyesine... emin ol şu hayatta senden daha çok kimseyi, bu kadar tutku ile sevmedim..."
en asil duygunun insanidir kendileri, peki bir sevimli ve doğal gözüktüğünden habersiz öylece akıtır gözyaşlarını, sarılıp sarmalanasıdır.
ender bulunurlar , çünkü erkekler ağlamaz diye büyümüşlerdir ve beyinlerindeki bu tabuyu yıkabilenlerinin sayısı azdır.
ilgi isteyen erkektir. o an ayy kıyamam falan olur fakat karşısındakini zamanla kendinden daha çok soğutur, gözünden düşer. anne sevgisiyle aynı şey değil.
