"...artık o ilişkinin içinde yalnızdım. arkadaşlarımla otururken yan sandalyeye montumu, gözlüğümü, ve onu koyuyordum. sonra kalkıyordum ve ben bazen onu ve gözlüğümü unutuyordum. ki müessese bile unutulan eşyalardan sorumlu değildi..." hiç beklenmez ama meğer yılmaz erdoğan'da sevgilisini unutan adamlardanmış "hijyenik aşklar"da anlattığına göre.
-hadi olum çabuk giy eşofmanlarını, maç başlamak üzere!
+hassiktir yaa, kramponları unuttum olum..
-nerede?
+okşan'la buluşmuştum, cafede bıraktım sanırım.
-sen yakında kendini de unutursun .mına koyim.
+olum hassiktir yaa ben bittim..
-ne oldu lan yine?
+okşanı da unuttum lan orada...
-umarım unutulan eşyaları depoya atmıyorlardır.
+niye ki?
-depo karanlık olur o açıdan yani..ekiekieki..
+siktir lan ibne...
muhtemelen kariyer telaşındadır. her şey bizim için der,her şey bizim için. zaman hızla ilerler,her şey evrim geçirir hiçbir şey olur ve size tek bir şey söylemek düşer;
-Naber abi napıyorsun?
+iyilik ya çok şükür , ya sen?
-bende aynı valla abi ya ne olsun bu arada yenge napıyor?
+aaa onu da hatırlattığın iyi oldu bak 3 gündür aramıyorum.
-?!?!?!
kişinin nerede unuttuğuna bağlı olarak yorum yapılabilecek durumdur. dolmuşta ya da parkta unutmuşsa öküzdür. ayrılmak ya da anıları hatırlamak istememek gibi bir durum söz konusu ise olabilecek hatta alkışlanabilecek bir durumdur.
(bkz: hatırlamaya gerek olmayan sevgili)
dalgınlığına gelen adamdır.*
anıtkabir'e atatürk'ün birebir boyutlarındaki balmumu heykeli kısa bir süreliğine getirilmişti. Bütün ankara ve hatta bir çok ilden bu heykeli görmek için gelenler vardı. Bende bir arkadaşımla anıtkabir'e gittim. Fakat heykeli görmek ne mümkün, haftaiçi mesai saatleri içinde anıtkabir'de olmamıza rağmen, heykelin olduğu müzeye girebilmek tam 2,5 saatimizi almıştı. Anıtkabirin ortasındaki alan kıvrıla kıvrıla sıra oluşturan yüzlerce insanla doluydu. Ben ve arkadaşım neredeyse müzeye girmek üzereyken bu kuyruğun sonlarından biri 'estelllll' diye haykırdı. Döndüm, baktım. Memleketten çok sevdiğim en sevdiğim çocukluk arkadaşım. Ve anıtkabirin o orta alanında birbirimize doğru koşmaya başladık. Sanki romantık bir filmde birbirini yıllar sonra bulan iki sevgili gibiydik. Kavuştuk, sarıldık. Çığlık çığlığa bağrıyoruz öyleki bizim mutluluğumuzu görenler alkışlamaya başladı*sarıldık, öpüştük, koklaştık derken bir kız geldi, benim canım arkadaşımın yanına, tanıdım tabi kızı bizimkinin kız arkadaşı. O zamana kadar hiç tanışmamıştık ama ikimizde birbirimizi tanıyorduk. iki sevgili ankara'ya gezmeye gelmişler. Kızcağızda beni bir parça!!! kıskandığı için bana haber vermemişler ankara'ya geldiklerini. Neyse bizde müzeyi gezdik vs derken ben bunları bırakmadım tabi 'hadi yemeğe gidelim' dedim. Tandoğandan çıktık kızılaya doğru yürüyoruz. Ben ve uzun zamandır görmediğim canımın içi arkadaşım kol kola girdik, deli gibi konuşuyoruz. Anlatacak okadar çok şey var ki, biraz ben anlatıyorum biraz o. Bir müddet sonra durduk bir eksik fark ettik, bizim oğlanın sevgilisini unutmuşuz. Kızın bağcığı çözülmüş bağlamak için durmuş, tabi biz farkında bile değiliz, hala yürüyoruz. Bağcığını bağlamış bir kalkmış biz yokuz. Ankara'nın da yabancısı, kalmış öyle, kenara oturmuş bizi aramaya çalışırken bulduk kendisini. Hadi benim sevgilim değil ben unutmadım ama arkadaşıma ne demeli, adam sevgilisini unuttu!!!
Not:peki estel senin anıtkabir'e birlikte gittiğin arkadaşına ne oldu derseniz, onu müze çıkışında hemen evine gönderdim.
