geçen yıldı sanırım, kaan'la tapuoğlu*'nda oturmuş bir bahar uzağımızdaki aşktan konuşuyorduk.
"bahar gelecek" diyordu kaan, "yavru kuşlar çıkacak yumurtalardan, anneleri ağızlarında öğüttükleri besinlerle doyuracak onları, biz kırlara çıkacağız". "sonrasında" diyordu," güneşin kuşattığı yollarca yürüyeceğiz, kamp kuracağız gece, sabahın ilk ışıklarıyla denize dolacağız".
bu esnada arka masa konuşan ve sevgili olduklarını düşündüğüm bir çiftin interensting diyaloglarına kulak misafiri olmuş ve söz konusu diyaloğun misafirperver karakterinden ötürü yatıya kalmaya da kara vermiştim.
bıyıklı çocuk: b ç
tuhaf kız : t k
b ç : helalim ? t k : efendim reisim, pörtüçünem* . b ç : erini seviyo musun? t k : elbette reis. b ç : ne kadar seviyorsun peki ? t k : ülkümüz kadar reisim, turan* kadar. b ç : neden ol gözlerini benden kaçırırsın nazlı yarim, korkuyor musun benden? t k : korkudan değil reisim, saygıdan, saygıdan... b ç : bende seni çok seviyorum helalim, nazlı yarim. t k : kök tenkri bizi ayırmasın reisim.
ben şaşkılıktan donakalmış onları izlerken bıyıklı çocuk uzandı ve tuhaf kızı alnından öptü büyükbabamın çocukları öptüğü gibi.
ben günlük tuhaf durumlarla karşılaşma limiti doldurduğum için kaan'a dönmüş ve yüksek sesle;
- hadi reis, kalkalım...
