peki ya sevdiğiniz kız ? seviyorsun değer veriyorsun hatta onun sevgisine paha biçemiyorsun. saçma yada makul bir nedenle senden ayrılmak istiyor seni üzüyor ya da seni doğduğuna pişman ediyor. belki ölmüyor ama kaybediyorsun. bir daha babanla konuşamayacaksın, ama bir daha onunla da konuşmayacaksın.
soruyorum, en yakınınızı kaybettiğinizde agresif olmuyor musunuz ? sevgiliniz sizin kalbinizi söküp gittiğinde nasıl sakin kalabilirsiniz ? ağlayarak mı ? susarak mı ?
ben değil milyonlarca erkek benim gibi. aşk gibi bazı farklı duygular, bizi agresif yapıyor. kaybetmeyi kabullenemiyoruz. babam ölürse o hastaneyi yerle bir ederim dimi ? peki biri beni böyle paramparça edip giderken agresif davranmak küfürler savurmak çok mu haksızca ?
biz erkekler kolay kolay ağlayamıyoruz. tepkimizi belki şiddetle gösteriyoruz. ama kızlar gibi kankalarıyla dertleşip gece gündüz ağlayan canlılar değiliz biz. sevgimiz de nefretimiz de gözümüzden düşen damlalarda değil, ağzımızdan çıkan kurşun gibi sözlerde, kırdığımız bardaklarda, tekmelediğimiz taşlarda, yumrukladığımız duvarlarda.
bunu da sevdiğimiz için yapıyoruz. farkımız da belki bu.
sinir sorunu vardır. günlük hayatta çok sakin, anlayışlı, eğlenceli gibi özellikleri kendinde barındırsa bile bir an gelir gereksiz yere bağırıp çağırabilir.
ağzı çok bozuk olan ve sevgilisine hak ettiği değeri vermeyen erkektir. hele ki o küfürleri yerken kız ağzını dahi açmıyorsa, evlenmelidir o kızla. tabi kız ne kadar dayanabilecekse...
