anlayamadığım bir cevherin içinde süzülen insanlardır bunlar. ulan dolaşırken, konuşurken, sevişirken herşey harikaydı di mi? o duygusal, o entellektüel tarafın tabi işe yaramıyor, nasılsa yağ var bal var di mi? ayrılınca ne oluyor lan hemen elde kalem, önde kağıt? sanırsın dedesi öldü pezevengin, bir ağlamalar, bişeyler bişeyler. pazardaki artist misiniz olum siz, nerden çıktınız. hem götü boklu iki şiirle mi kandıracaksın hatunu, geri getireceksin onca saçmalıktan sonra. hee bir de insan onu saklar lan, sandığına koyar, ne biliyim 10 yıl sonra karşısına çıkıp ''al sana yazmıştım'' der. hemen facebookta paylaşmalar, kızı etiketlemeler falan. **
yaşadığı üzüntü sebebiyle içindekini keşfeden insandır. yalnızlığa ve üzüntüye çözüm arayışı içinde şiire sarılır insan acılarının hififlemesi için.. (bkz: acıyı şiir kandırır)
farklı bir bakış açısı: devamlı kötü giden ilişkilere maruz bırakılan kişi için artık geçici olmayan durum. Bir yerden sonra bundan zevk almaya da başlanır işte o kötü eğer olurda aklınızdan "bu aralar kimse tarafından terk edilmedim lan off!" benzeri düşünceler geçerse çevrenizdekilerin "manyak lan bu!" bakışlarına maruz kalabilirsiniz benden söylemesi.***
birde yazmış olduğu boktan şiirleri arkadaşına "bak bak yeni bi şey yazdım bugün bi de bunu oku bakalım nasıl olmuş?" diye zorla okutturan versiyonları vardır bunların. cezmi ersöz, tuna kiremitçi ve ceyhun yılmaz moduna girmişlerdir. belli bi yerden sonra sıkarlar gerçekten.
tek başlarına şiir yazsalar iyi, bi de zorla okutturuyorlar. hayır güzel yazsa yine bi şey demeyeceğim. bok gibi yazmışsın da diyemiyorsun, kırılır diye...
