ben de dün geceden beri "ulan bu toplumun bir şeyi eksik bir şeyi eksik" diye düşünüyordum. şimdi başlığı görünce ışık yandı birden, eksiğimiz değil fazlamız varmış.
yine aydınlattın beni sözlük.
yine yanıltmadın beni sözlük.
"ölümü, öldürmeyi olağan saymak git gide yaygın bir hal alıyor. umutsuz kanserli hastaların öldürülmesi gerektiğini ileri sürenler var söz gelişi. mantık da şu: "yarın nasıl olsa ölecek". ne güzel bir oyun konusu olur: bugün kanserliler, yarın yatalaklar, öbür gün bunaklar, akılsızlar derken... topalları, kamburları, körleri, çolakları filan da kanun namına temizlemeye kalkan bir devlet düşünün!
diktatör: "getirin bakayım bana şaşıların dosyasını!"
der melih cevdet anday mikado nun çöpleri oyununda. bu başlık da onu çağrıştırdı bana, olayın içinde espri kısmı fazlaca olsa da, yine de "buna mı dönüştük acaba?" diye sormadan edemiyor insan. bir de şu var ki, bu görüşün savunulması abazanlık üzerinden yapılmış; her sevgilisi olan mutlu mu, tatminkar mı peki?
ya da daha genel bakalım olaya;
toplum için tehlike(!) arz eden her şey bir şekilde aforoz mu edilmeli, dışlanmalı mı?
cidden çok komik bir konu üzerinden, deşilirse acayip bir toplumsal yara çıkar, ve gecenin bu saatinde benim asabımı bozmaya hiç niyetim yok. o sebeple burada kapatıyorum olayı. allah herkese akıl fikir versin diyorum son olarak da.
