aslında yalnızlık dediğimiz şeyin, tam olarak ne aileyle, ne arkadaşla ne de sevgiliyle geçemeyeceğinin bilincinde olunmalı, zira şahsi fikrim, her insan yalnızdır, sadece bazıları bunu daha fazla fark etmiştir. öyleyse, 'sevmiyordur' demek doğru değildir, olamaz.
Aslında bazen hepimiz. Ya biz etmiyoruz ya da bazen biz yetinmiyoruz. Karşıdaki ne yaparsa yapsın icerindeki teklik bilincine yenik düşüyorsun, teslim oluyorsun yalnizliga ruhen.
sevgilisi iş kolik olan sadece kendini çalışıyor dünyanın yükünü omuzlarında taşıyor sanıyordur.
sürekli bu yalnızlık konuşuluyor ve çözüm bulunamıyorsa konuşuldukça artan bir yalnızlıktır.
Muhtemel melankolinin dayanılmaz güzelliğinin sebep olduğu bir durumdur, ama gerçeklik payını göz ardı etmemek gerekir. Düşününki sevgilinizle telefonda konuşuyorsunuz, telefonu kapattığınız anda surat ifadeniz dahil olmak üzere her şey değişiyor. Rolünü oynamak için sahneye çıkmışsınız da telefon kapanınca(tabi ki bu durumu sadece telefon görüşmeleri ile sınırlandırmak hata olur) kendinizi kuliste yine kendiniz olarak bulmuşsunuz gibi. Kişinin yalnızlığı kendisiyle bu kadar barışık olarak** yaşaması ne kadar normal bir durumdur, tartışılır.
yaygın tabiri ile sevgilisiyle frekansları tutmayan kişidir. muhtemelen çok uzun vadeli bir sevgililik durumu da olmayacaktır. sevgilisi olmasına rağmen kendini yalnız hisseden kişi mutlaka o yalnızlık hissini sonlandıracak birini aramaya başlayacaktır çünkü.
