gülmek eylemini sadece sevgiliye sahip olduğunda yapabileceği kadar basit görmeyen insandır. hayatta gülmesini sağlayabilecek pek çok şey olduğunun da farkındadır.
sürekli "bir sevgili"yle dolaşan insanların "yarım insan" olduğuna inanan insandır.
şöyle ki sevgilisi olan insanla program yapılırken mutlaka sevgilinin de ortama eklemleneceği düşünülerek +1 kontenjan ayrılması gerekir, zira yalnız gelmez asla. bu yüzüne söylenirse darılır; sanki "kolunu getirme abi" denmiş gibi gelir ona; her ne kadar ortam bir kız (veya durumuna göre erkek)için çok alakasız olsa da..
ona birşey söylenirse akşamında sevgilisinin; ve dahi onun "kankalarının" da haberdar olacağının bilinmesi gerekir, zira arkadaş, sevgilisiyle "tam" olduğu için diğer yarısına da öğrendiği şeyi mutlaka söylemelidir..
arkadaşınızın sevgilisinin yüzündeki salak "sen benim sevgilimin dostusun, ağzıma da sçsan ben sana böyle mal mal gülümserim" ifadesi ise tam çekilmezdir, tahammül sınırlarının bayağı bir genişletilmesi gerekir..
dünya üzerinde yaşanan tüm acı olaylara ve krizin bize teğet geçmemesine rağmen halen bir umutla gülmesine devam edebiliyorken, neden bir sevgilisi olmadığında gülemesin ki sorusunu uzun uzun düşünen insan olabilir aynı zamanda..
çok normal insandır. sevgili her dakka problem çıkaran bir mahluktur. problem çıkarmış olmak için problem çıkardığı bile vakidir. o halde anormal olanı için:
kendisinin başkasının varlığına gereksinimi olmadığının farkında olan insandır bu. ama bu durum kişinin yalnız olduğu anlamına gelmez. eğer dünyaya siam ikizi olarak gelmemişse zaten bu insanın böyle bir durumda gülmüyor olması şaşılacak durumdur.
hakkaten öyle yahu dedirten durumdur. hatta o benim lan dedirtir, bir sevgilim bile yok, ne bok yemeye gülüyorum ki. ama hayat komik be sözlük, martılar falan.
niye sevgilisi olmayan insan , insan değilmi ? onunda bi ağzı ve dişleri yokmu ?
sevgilisi olupta hergün ağlamaktansa sevgilisi olmayıp hergün gülmek daha iyi değilmi. değilmi a dostlar. aşk bize acıdan başka ne veriyor mına koyyim.
